Dag 18: Sedona

Vandaag hebben we de witgele rotsen ingeruild voor de rode. Die van Sedona. We zitten er maar een paar kilometers vanaf. Binnen een half uurtje na ons vertrek om kwart voor acht, waren we dan ook al bezig met onze eerste wandeling. De temperatuur is goed, net boven de twintig graden. Het zal vandaag nog tot zo'n 27 graden stijgen. Maar met een heerlijk briesje en wat meer schaduw dan de vorige dagen is het goed te doen.

We stoppen eerst bij Bell Rock. We kunnen kiezen uit de vlakke wandeling of de klim. We zien vanuit de verte dat er mensen tegen de rots oplopen. Dat lijkt ons ook wel wat. We kunnen in ieder geval zien hoever we kunnen komen. Tenslotte hebben we de afgelopen dagen behoorlijk wat klim- en klauterervaring opgedaan toch? Het eerste gedeelte is eenvoudig; er is een goed aangegeven pad. Maar dan houdt die op en moet je zelf maar zien hoe je verder gaat. Sommige stukken zijn veel te stijl; daar wagen wij ons niet aan. We nemen liever geen risico. We lopen ergens halverwege een eind rechtsom de rots en lopen daarbij twee keer dood. We kappen ermee. Willen nog meer zien vandaag, dus lopen we uiteindelijk weer naar beneden en gaan terug naar de auto.

We doen daarna wat korte wandelingen hier en daar. Nooit echt ver. Gewoon een stuk heen en weer terug.  De trails zijn eigenlijk nooit echte loops. Ze lopen van de een over in de ander en ik ben bang dat we verdwalen. Mijn ervaring van bijna 3 jaar geleden, waarbij we in plaats van 4 km wel 14 liepen, zit nog te vers in het geheugen. 

We genieten verder van de omgeving. Doen de Red Rock Loop met de auto, zien buggy's en jeeps met toeristen over de rotsen stuiteren, bezoeken Chapel of the Holy Cross en vinden het halverwege de middag wel genoeg. Het is weekend en erg druk. De parkeerplaatsen zijn overvol en het is zoeken en wachten op een plekje, de trails die ik hebben wil zijn niet te vinden. Het is een stuk warmer geworden ook.

We kiezen ervoor om terug te gaan naar Camp Verde, waar we twee dagen geleden nog bij het toeristenbureau waren. Er was daar ook het Fort Verde Historic Museum. Daar hadden we toen niet genoeg tijd voor. Maar nu zou dat mooi nog kunnen. We rijden 32 km naar het zuiden en hebben dan nog anderhalf uur voor het gaat sluiten. Het fort is opgezet na de burgeroorlog, toen pioniers naar het westen begonnen te trekken. Hier had men met indianen te maken en zo konden ze de burgers beschermen. Er is veel documentatie en ook veel artifacts in het binnengedeelte. Dan zijn er nog 3 gebouwen van de vele andere over, die werden gebruikt als offiersonderkomens en die van de chirurg. Ze zijn ingericht en we krijgen een goed beeld van hoe het toen was.

Dag 17: Watson Lake en Jerome

We zijn erg blij met dit hotelletje wat we nu hebben. De sfeer is gemoedelijk en huiselijk. De kamer is heel ruim. Vanmorgen een ontbijtje. Eenvoudig, maar toch. Bepaalde dingen kun je gratis pakken, andere dingen moet je een klein prijsje voor betalen en zijn de hele dag beschikbaar. Gewoon geld in een box doen. 

Na het ontbijt gaan we de omgeving ten oosten van Montezuma in rijden. Ons doel is Watson Lake bij Presscott. Hier heb je het gebied met de Granite Dells. Mooie ronde rotspartijen. Bij Watson Lake betaal je 3 dollar parkeerkosten en dat is het dan. Je hebt dan ook direct betaald voor twee andere meren, maar zover gaat het voor ons niet komen. Aan Watson Lake alleen al heb je wel genoeg. Een wandeling eromheen is 5 mijl. Maar die doe je niet zomaar even. Ik heb even moeite om me te oriënteren waar we precies zitten, maar na iemand aan te hebben gesproken kunnen we van start.

We nemen de North Shore Trail en zien wel hoe ver we komen. Er zijn geen grote hoogtes te overwinnen, maar het pad is allerminst vlak. Weer veel rotsen, boulders en meer van dat gedoe. Een pad kun je het niet echt noemen, maar de route is uitgezet met witte stippen op de rotsen. Nodig ook, anders waren we echt wel verdwaald. De uitzichten en doorkijkjes zijn soms echt adembenemend, vooral in combinatie met het meer. Het is maar net over de 20 graden als we beginnen en er staat een stevig windje. Het is heerlijk wandelweer. We lopen tot aan de dam en vinden dat we vanaf hier wel weer terug kunnen lopen. Het hele meer rond is wel te doen, maar niet als je nog meer op het programma hebt. De omgeving doet ons trouwens sterk denken aan een wandeling die we ooit eens maakten in de Black Hills in South Dakota. Was ook zoiets, maar dan kleiner.

Een uurtje of twee na de start van de wandeling, zijn we weer terug op het beginpunt. We rijden dan nog een klein rondje door de Granite Dells. Een woonwijk is hierin gewoon geïntegreerd. Waarschijnlijk is het gebied te groot om het helemaal tot recreatiegebied te bestempelen...

Het overige landschap is hier trouwens vrijwel hetzelfde. Gele ondergrond met groene struiken. Het wordt 'eentonig'... Wel gaan we op weg naar Jerome een bergpas over. Die is groen en ongeveer 2000 m hoog. We zakken tot 1500 m. waar we het plaatsje Jerome inrijden. Jerome is erg toeristisch spookstadje. Vroeger was hier koperwinning. Het is er druk, de auto lastig te parkeren. We zetten onze auto uiteindelijk buiten de plaats neer en lopen dan 200 m. terug. Geen probleem, nog gratis ook... Ik snap niet dat ze dit een spookstadje noemen, want alle panden worden commercieel uitgebaat. Het zijn moderne winkeltjes, soms wat kunstzinnig... Ik zou het eerder een ex-mijnwerksstadje noemen of zo. Enfin, dit is duidelijk niet wat we dachten te vinden en lopen weer naar de auto terug. 

Bij de parkeerplaats staat een standaard met foldertjes. Ik pak er een. Blijkt het dus dat het spookdorpje net even iets naar boven op de berg, zit Haynes heet en waar een goudmijn zat. We rijden er naar toe, betalen 10 dollar per persoon en kunnen dan genieten van allerlei oude auto's, panden en werktuigen. De ene foto na de andere wordt gemaakt. Als we bijna helemaal rond zijn komen we in gesprek met een jongeman die daar werkt. En wat blijkt? Het zijn niet de originele panden! Ze zijn overal vandaan hiernaartoe gehaald. Er zijn maar twee originele panden en daar staan we net voor. Een mijnwerkershuis en een boardinghuis/bordeel. Oh oké... Daar heb je die domper weer... Maar ja, het was evengoed leuk en leerzaam.

We rijden naar Cottonwood voor onze boodschappen. Als ik de boodschappen op de achterbank laadt, slaat de autodeur door de stevige wind dicht.  Auw...! Mijn scheenbeen! We trekken -de inmiddels gesmolten- zak ijs uit de koelbox en ik houd die erop. Zo rijden we naar de dichtstbijzijnde fastfood. Terwijl ik eten bestel, tapt Johan een nieuwe zak ijsblokjes Een uur gekoeld gehouden en ik heb in ieder geval de zwelling voorkomen.  

Dag 16: Tonto Natural Bridge State Park

Vanmorgen om 8 uur trokken we deur van ons hotel dicht. Was een luidruchtig nachtje inderdaad. Precies zoals we al verwachtten. Van beide kanten veel lawaai. Maar goed,  de nacht is voorbij, de deur dicht. Op naar het volgende hotel. 

We hebben vandaag zo'n 225 km voor de boeg. We rijden een mooie route door het Tonto National Forest. De weg is breed en vernieuwd. De omgeving prachtig. Eerst zijn daar nog de cactussen, die verdwijnen na verloop van tijd uit het zicht. Er is zelfs brand in het cactuslandschap geweest. Sommige staan daar nog als geraamte overeid. Het dorre en gelige rotslandschap wordt langzaam wat groener en het ziet er zachter uit. We komen steeds hoger en steeds noordelijker. De temperatuur van rond 38-40 graden gisteren gaat verruild worden voor net boven de 20. 

Na een uur en driekwartier komen we aan bij het Tonto Natural Brigde State Park. Ik heb wel een vermoeden van wat het is, maar ook hier niet goed op ingelezen. Het blijkt dat we hier dus kunnen wandelen en net zo belangrijk: de temperatuur is ideaal! We betalen 7 dollar per persoon entree,  ik verruil mijn badslippers voor wandelschoenen, stellen de stokken eindelijk in en we kunnen los... De naam zegt het al Natural Bridge, wat betekent dat er een natuurlijke brug is. Er wordt aangenomen dat het de grootste travertin natuurlijke brug in de wereld is. Hij is 60 m. hoog over een 330 m. lange tunnel die 50 m. op z'n breedst meet. 

Er zijn vier uitzichtpunten van bovenaf en er zijn verschillende wandelroutes van boven naar onderlangs uitgezet. Je moet de hele route onder de brug kunnen lopen. We nemen eerst het opwarmertje; de 100 meter lange Waterfall trail. Hij gaat stijl naar beneden middels traptreden en dan kom je bij een ijzeren brug die direct langs de waterval voert en daarna ook gelijk ophoudt. De muur waar de waterval langs loopt is mooi groen en dat is het dan ook wel. We krijgen waterdruppels op ons en stellen vast dat dit de eerste druppels en waarschijnlijk ook de laatste zullen zijn in deze vakantie.

Het eerste uitzichtpunt vinden we niet echt bijzonder. Een gat ja, maar het ziet er verder behoorlijk donker uit. In de diepte horen wij mensen naar elkaar roepen. 

We komen bij het begin van de Anna Mae trail. Het pad loopt ook behoorlijk steil naar beneden middels traptreden. Als we in de canyon komen gaat het over in keien en heel grote keien, ofwel boulders. We komen bij het water en de boulders worden nog groter. Een pad is er al lang niet meer, we klimmen van de ene boulder over naar de andere. Dat gaat zo door tot we onder de brug zijn. Ondertussen ontmoeten we andere mensen en je komt makkelijk aan de praat; er wordt advies en ervaring gedeeld. Erg leuke gesprekken hebben we zo gehad. 

Midden onder de brug gaat het ineens heel stijl omhoog. Ik ga erop af. Maar zie al snel, dat dit hem niet gaat worden. Heel stijl, heel hoog, water in de diepte en niet onbelangrijk, heel glad...Ook Johan bekijkt de situatie en vindt het ook maar niks. We lopen daarom het hele weg terug. Eenmaal boven, lopen we bovenlangs naar de andere kant van de brug en willen toch de situatie vanaf die kant bekijken en vandaaruit naar onder de brug lopen. 

Het pad ligt bijna geheel in de zon en is nog veel steiler. Eenmaal in de canyon is er een platform vanwaar je een mooi uitzicht hebt tot onder de brug. Dan kun je overgaan naar de boulders. Hier is het stuk korter, maar de route lastiger en gevaarlijker. We komen tot aan een eind voor het middenstuk. Tot hier en niet verder. Een eind verderop zien we een vader zijn twee kinderen en zijn vrouw over dat heel gevaarlijke stuk helpen. Het is heel erg eng om te zien. Uiteindelijk willen we ook niet meer kijken en vangen de tocht naar boven weer aan. Het is inmiddels wel 30 graden geworden, dus dat is ook wel op het randje van nog comfortabel lopen. Toch lopen we nog even naar uitzichtpunt 3 en 4. Ze voegen voor ons niets toe als je beneden al gezien hebt. Genoeg gewandeld. We hebben hier echt fijne uren doorgebracht en het was een grote belevenis. 

We stappen de auto weer in en rijden het laatste stuk richting hotel. Bij Camp Verde doen we eerst het toeristenbureau aan en krijgen wat folders. Dan zetten we koers naar Montezuma castle. Woningen van vroegere indianen in een rotswand. We hebben ooit zoiets al bezocht in 2013 en vonden dat heel indrukwekkend. Deze valt er bij in het niet. Maar toch leuk even gedaan te hebben. 

We halen in Camp Verde wat te eten want in Montezuma, waar we ons hotel hebben, is verder niets en rijden dan naar het hotel. We zijn er heel erg mee in onze nopjes. Mooie grote kamer, met zelfs een terrasje. We gaan hier 3 nachten verblijven.

Dag 15: Tussenstop...

We zijn vandaag neergestreken in ons hotel in Scottsdale dichtbij Phoenix. We gaan hier verder niets doen en trekken morgen weer verder. 

Vanmorgen dus ons schattige Airbnb verlaten. Drie fijne nachten daar gehad en ik kan het iedereen aanraden. Gisteravond al afscheid genomen van Susan, omdat het wel eens zo zou kunnen zijn dat ze vanmorgen voor ons vertrek weg zou zijn. 

Vandaag en de komende dagen zijn eigenlijk wat ruwweg gepland. Had veel dingen opgeschreven wat we zouden kunnen gaan doen of zien, maar niet echt in detail bekeken. Daarbij ook niet echt rekening gehouden met die hitte zoals we die nu hebben. Gelukkig is het een droge hitte, maar toch niet geschikt voor een wandeling.

Enfin, we rijden Catalina State Park bij Tucson voorbij, omdat ik er ook een op het oog had voor dichtbij de eindbestemming vandaag en dan zouden we wel eens niet uitkomen met de tijd. We rijden  een rustige een mooie route naar Goldfield. Onderweg weer vele cactussen. 

Goldfield is een ghosttown. Het heeft vanaf 1890 vijf jaar gefloreerd en had 4000 inwoners. Daarna zonk de goudwinning in, waarna de bevolking wegtrok. Nu wordt het commercieel uitgebaat met winkeltjes en restaurants in de gebouwen. De entree is gratis, maar voor dingen die daar ondernomen kunnen worden, zoals rondleiding door de mijn, rondrit met trein, op de foto met een cowboy, schieten en weet ik veel wat nog meer, moet betaald worden. Als we er eenmaal lopen, maken we enthousiast foto's van allerlei gebouwen, gereedschappen, machines e.d. die achter gelaten zijn. We lopen het museum in, betalen als senior 6 dollar ieder en krijgen veel informatie voorgeschoteld. Als ik mijn vraag stel, waarom alleen de commerciële gebouwen er staan en niet de gewone huizen er omheen, voelt het antwoord toch wel een beetje als een bummer. Hout was in die tijd heel duur omdat er in deze omgeving geen bomen stonden. De mensen die wegtrokken, namen dus het hout van hun huis mee om het elders weer op te bouwen. Het dorp stond bovendien niet helemaal precies op deze plek. Die was wat lager geleden, daar waar nu ongeveer de parkeerplaatsen zijn. De huizen die er nu staan, zijn als een kopie gebouwd ergens in 1980. Dus niet origineel. De mijnen eronder wel. Ook alle artifacten zijn origineel. Oh... Ik kijk er nu ineens heel anders naar, voel het als een toeristenval. Gelukkig hebben we geen entree betaald, behalve dan voor het museum, maar anders had ik me echt genomen gevoeld... Maar ja, had het kunnen weten als ik mezelf goed ingelezen had...

We stappen de auto in en we rijden naar het Lost Dutchman State Park, dat er dichtbij ligt. Lost Dutchman is helemaal geen Nederlander, maar een Duitser. Door de tijd heen is die verwarring gekomen Deutsch-Dutch... Enfin. Ik heb helemaal geen idee wat er in dit park te zien is, maar we rijden naar de ingang waar betaald moet worden. De ranger legt uit, dat je hier alleen kunt kamperen, picknicken of wandelen. Ik zeg dat we niets van dit alles komen doen en ze zegt zelf al, voor wandelen is het niet de goede tijd van het jaar, te heet. Rondrijden kun je hier niet echt. We draaien om. Jammer dan... Wat nu? In het verlengde van de route naar Goldfield en dit staatspark ligt de Apachetrail. Een mooie route met in het middenstuk een onverhard stuk met haarspeldbochten. Ik had deze route gepland voor op doorreis, maar helaas is er in 2019 brand geweest gevolgd door een landslide en is het middengedeelte gesloten. Ik heb daarom de route aan moeten passen. We besluiten nu toch het eerste deel van de route te rijden tot zover we kunnen, dan draaien we daarna wel weer om. We rijden tot aan Tortilla Flat. Weten niet zeker of we hierna nog verder kunnen. Ik dacht het wel, maar borden doen mij twijfelen. Zien onderweg bergen met rotsen, cactussen en het Canyon Lake. We stoppen hier en daar en besluiten dat het genoeg is geweest voor vandaag 

Om 3 uur komen we in het hotel aan. Beetje vroeg, maar ook wel eens fijn. Ondertussen zijn we er weer uit geweest om een rondje te rijden door downtown van Scottsdale en om te eten en te tanken. Ook hebben we vernomen dat we aan beide kanten zeer luidruchtige buren hebben. Hopelijk gaan die op tijd slapen en gelukkig is het maar voor één nacht...