Dag 4: Onderweg naar Monterey, highway 1

Vanmorgen stonden we op, keken naar buiten en zagen dat de zon scheen. Zou dat betekenen dat de mist weg zou zijn? Na het ontbijt pakken onze spullen in de auto en trekken de moteldeur achter ons dicht. Het is tijd om op weg te gaan. Maar eerst zetten we koers naar de Golden Gate Bridge. Toch maar even kijken, hoe hij er nu bij ligt. En ja hoor, in volle glorie te zien!! Hoe indrukwekkend! Toch wel even anders dan waar we het gisteren mee moesten doen. We maken nog maar even wat foto's en laten het erbij. Gisteren al een stuk erop gelopen; het is helemaal goed zo. We zijn heel blij dat we dit nog meegepikt hebben. 

We rijden van daaruit langs de kust naar het zuiden. Mooie weg om te rijden. Er bloeien overal mooie bloemetjes. Soms is de weg op zeeniveau, soms hoog erboven. Veel plekjes om te stoppen voor een foto of een fijne pauze. Niet alleen rijden we langs de kust, maar we zien ook vele velden met aardbeien en andere gewassen. Regelmatig ook een fruitstalletje langs de weg. We kopen er een bak met kersen. We doen het verder rustig aan. 

Halverwege ligt Santa Cruz. Ik had het voornemen om daar iets langer te stoppen. Er is een boulevard met winkeltjes en wat kermisvertier, had ik gelezen. Het blijkt er bijzonder druk. Tja, het is zaterdag... Een parkeerplaats is niet te vinden. Helemaal aan het eind zien we er een paar, maar we schrikken van de kosten. Er geldt een vast bedrag van $ 25.00. Oeps... Dat vinden wij het ook niet echt waard voor uiterlijk een uurtje rondlopen. Laat maar zitten, dus.

Er is ondertussen een harde wind gaan waaien. In het begin is het nog wel te doen, maar het wordt kouder en kouder. Ook stoppen aan de kust wordt niet meer fijn. De zandkorrels waaien in je gezicht. Dus snel de auto maar in. We komen daardoor eerder bij ons hotel aan dan gepland. 

Een Motel 6 deze keer. Die hebben we al in jaren niet meer gehad. Was er nooit zo weg van. Maar in deze omgeving zijn de hotels schrikbarend duur, temeer omdat het weekend is. En dit was tenminste nog enigszins te doen. We waren blij verrast toen we de kamerdeur open deden. Wat een leuke en moderne inrichting. Zo netjes! 

We brengen onze spullen naar de kamer en gaan eerst eens uitgebreid boodschappen doen bij de Walmart, die er bijna naast zit. Zo, eindelijk eens een voorraad van van alles wat...

Dag 3: San Francisco, dag 2

Zo, vandaag dan toch onze huurauto opgehaald bij Hertz. We lopen daarvoor terug naar Fisherman's Wharf. We moeten even wachten op een klant voor ons. Maar als we dan aan de beurt zijn, staan we met 1,5 minuut ook weer buiten. Onze papieren lagen al klaar. De auto staat geparkeerd in de garage ernaast en we gaan op zoek naar de zilvergrijze Mazda CX5 die ze voor ons bedacht hebben. Er valt dus niets te kiezen. Maar we zijn er blij mee. Na een inspectieronde en enig gepoets (want van binnen schoon is hij niet echt) kunnen we op weg. 

Omdat we vandaag de auto hebben, gaan we wat verder gelegen locaties bezoeken en zetten als eerste koers naar Painted Ladies. Een rijtje mooie karakteristieke Victoriaanse huizen in pastelkleuren. We komen eraan rijden zien mensen op een heuvel rondlopen. We parkeren de auto dan ook maar direct. We hebben het idee dat de Painted Ladies aan de andere kant van de heuvel zullen zijn. Dus klein wandelingetje. We lopen de heuvel op en kijken even achterom om te kijken of de auto daar wel goed staat, precies tussen twee uitritten. En wat blijkt? Staat hij daar precies voor de Painted Ladies! We lopen rond, kopen koffie bij een foodtruck en blijven een poosje zitten. De koffie is niet te drinken, helaas...

Onze auto voor het laatste huis

Oké tijd om verder te gaan. Van de Uber-chauffeur had ik gehoord over Twin Peaks, vanwaar je een mooi uitzicht moet hebben over San Francisco. Had er niet eerder over gehoord, dus het leek me wel wat. We komen boven en inderdaad... Je hebt een erg mooi uitzicht, ook over Alcatraz. Maar helaas, de Golden Gate brug ligt vrijwel in de wolken... Da's jammer, want die stond ook voor vandaag op het programma. We wachten nog een tijd, maar de situatie wordt er alleen maar slechter op. 

We besluiten dan toch maar die kant van de brug op te gaan, misschien valt de brug van beneden af beter te zien. We parkeren de auto en lopen naar het begin van de brug. Daar is ook zoiets als een park met verscheidene informatieborden en uitzichtpunten. Er wordt van alles verteld over de bouw, de geschiedenis en de bijna contante vernieuwingen en werkzaamheden eraan. Van de brug zelf, zien we alleen het eerste stukje... en er komt geen verandering in. We balen ervan. We hadden de brug over willen rijden. Aan de andere kant moet je een mooi uitzicht hebben naar deze kant. Maar wat heeft het voor zin? Daarvoor in de plaats besluiten we de brug een stukje te bewandelen. We komen uiteindelijk tot bijna 12 tuien voorbij de eerste toren en vinden het dan genoeg. De toren begint al weer te vervagen en het is nog een heel eind tot de volgende. Mijn spierpijn van gisteren zit me behoorlijk in de weg, bovendien heb ik steeds last van mijn rug. Dus het is helemaal prima zo; bovendien is het ook al bijna 15:00 uur.

De  brug wordt momenteel beter bestand tegen aardbevingen gemaakt

Helaas, meer is er niet te zien...

We zoeken de auto weer op en doen de laatste paar nodige boodschappen bij Safeway hier in de buurt. Wat een dure supermarkt is dat toch. Niet normaal. We halen hier alleen het hoognodige en voor wat meer voorraad gaan we morgen wel naar de Walmart. 

We rijden daarna ons hotel voorbij en rijden de Lombard Street verder richting downtown af, op zoek naar de beroemde bochten. Het stijle stuk wat we gisteren gelopen hebben, doen we nu dus met de auto. We zijn blij dat we niet achterover kukelen, hahah... Dan de bochtjes met de auto en ik leg dat ondertussen met een filmpje vast. We rijden het blok om en gaan dan hetzelfde stijle stuk weer naar beneden en terug naar het hotel. 

San Francisco vinden we een erg mooie stad. Allemaal Victoriaanse huizen aan stijle tot zeer stijle straten. We hebben er vandaag heel wat doorheen gereden en Johan vond het prachtig!

Dag 2: San Francisco, dag 1

De dag is goed begonnen... Ik heb vannacht twee keer twee uurtjes geslapen. Het gaat in ieder geval vooruit...

Vandaag staat Alcatraz op het programma. Gisteren nog maar snel tickets daarvoor online gekocht. Ik heb gekozen voor de afvaart van 9:30 uur. We ontbijten met het brood en andere zaken die we gisteren na aankomst nog bij de supermarkt op 750 meter afstand hebben gehaald. Deze vakantie zullen we waarschijnlijk niet veel hotelontbijtjes hebben, dus we gaan het zelf verzorgen en niet zo aanklooien als we wel eens in vorige vakanties hebben gedaan.

We moeten een half uur tot een uur van tevoren aanwezig zijn op de dock en beginnen om 7:45 te lopen. Het is ongeveer 2,5 km. Ons hotel zit op de Lombard Street. Een eindje verderop richting downtown zit dus ook dat leuke stukje met die haarspeldbochtjes. Je kunt er met trappen langs lopen. Johan wil het graag rijden, maar even langs lopen is natuurlijk ook wel leuk. San Francisco is eigenlijk op heuvels gebouwd en je hebt hier heel veel stijle straten. De Lombard Street, voordat je de haarspeldbochtjes bereikt is ook HEEL stijl. Je ziet het bijna niet op foto's, maar echt... Voetje voor voetje schuifelen we naar boven. Wat een uitdaging. Dat zullen we morgen wel gaan voelen in de beentjes...

Lombard Street in westelijke richting

De beroemde bochtjes in Lombard Street

Bij de bochtjes maken we wat foto's, maar helaas... ik denk dat ze alleen vanuit de lucht goed te fotograferen zijn. We lopen dan door naar Pier 33, waar de afvaart is naar Alcatraz. Komen onderweg langs het punt waar de cabletram omdraait. Dit gebeurt echt met de hand door twee mannen op een draaischijf. We staan even te kijken en komen in gesprek met een van hen. We vragen naar het hoe en wat en komen zo weer terecht in een leuk gesprek waarbij hij ons vraagt naar het hoe en wat van ons. Vier weken vakantie lijkt hem ook wel wat en zo gaat het gesprek door over vrije dagen, werk, belasting en zo meer. Maar dan moet hij door en wij trouwens ook. 

Eenmaal bij de pier kunnen we gelijk doorlopen en de boot op. Het is dan 8:45 uur. We weten niet beter dan dat we nog 3 kwartier moeten wachten, maar hé... Hij vaart al! Zitten we dus op de boot van een afvaart eerder... Oh, helemaal prima. Geen moeite mee!

Binnen 10 minuten zitten we op het gevangeniseiland. We krijgen wat informatie en instructies en we kunnen zelf rondlopen. De gevangenis is in gebruik geweest van 1934 tot 1963. Hij werd toen gesloten omdat het te duur bleek om alles daar te onderhouden. Op 21 maart van dat jaar verliet de laatste gevangene het eiland. Veel is er bewaard gebleven en wordt nu beheerd door National Park Service. 

Vanaf eind 1969 tot half 1971 werd het echter eerst nog bezet door een groep indianen die op deze manier aandacht eisten voor hun wens tot de oprichting van een Indiaans Cultureel Centrum. Er zijn in die tijd diverse vernielingen aangericht, waarbij ook het huis van de directeur door brand verloren ging. De ruïnes staan er echter nog, evenals diverse andere gebouwen. Je kunt veel bezichtigen. Sommige delen zijn voor publiek gesloten. Ook over de bezetting door de indianen is veel documentatie te zien in de voormalige fabriek van de gevangenis.

In het cellenblok is het nog behoorlijk origineel. Je krijgt een audiotour uitgereikt in je eigen taal en kunt zo langs onder meer alle interessante punten in de cellenrijen, de bibliotheek en de eetzaal lopen en de info tot je nemen. Heel indrukwekkend vonden we dat. Behalve water drinken mag je niets anders drinken of eten op het gehele complex. Dat is alleen toegestaan op de dock van het eiland. Rond twaalven hebben we alles wel zo'n beetje gezien. We zijn moe van het rondlopen, want ook hier gaat het de hoogte in. Onze magen rammelen en we lopen dus weer terug naar de dock. Terwijl we daar net zitten te eten, komt er een boot aan. Deze gaat elk half uur en je mag zelf weten wanneer je terug vaart. We besluiten deze te nemen... 

De directeurswoning met een deel van de beplanting die tijdens de gevangenisperiode is aangebracht

We lopen langs de kust en verschillende pieren. Ook wel Fisherman's Wharf genoemd. Een daarvan is Pier 39. Helemaal ingericht met winkeltjes en restaurantjes. Echt gezellig lopen hier. Aan het eind van de pier even links afslaan is ook een aanrader. Er liggen tientallen zeehondjes op drijvende docks te genieten in de zon, te blaffen, elkaar uit te dagen en zo meer. Het is een plezier om naar te kijken en kunnen ons er maar moeilijk van losmaken. 

We lopen langs een kade waar een groot cruiseschip ligt en komen dan langs een duikboot en een vliegdekschip uit de tweede wereldoorlog. Er is een museum met een verzameling van jukebox-achtige apparaten, flipperkasten en andere dingen in die trant. Je kunt er gratis in. De opbrengst krijgt de verzamelaar natuurlijk wel uit de quarters die overal ingestopt worden om er mee te spelen. Wij stoppen er geen quarters in, want die hadden we in een winkel net gewisseld voor groter geld... Maar leuk is het wel en diverse apparaten kennen we zelf ook nog van vroeger.

Op een terras op de boulevard zit een muzikant te zingen en te spelen. Het klinkt goed. Dat vindt waarschijnlijk ook een mevrouw met alleen een overhemd aan, die heerlijk met haar armen in de lucht staat te dansen. Haar onderkant is bloot, helemaal dus... Je ziet haar genieten en veel passanten genieten weer van haar... Wij kunnen niet anders concluderen dat er toch wel een paar radertjes los liggen in haar hoofd.

We lopen verder, komen langs het strand en het maritiem museum. Tenslotte zijn we weer bij de supermarkt waar we gisteren ook waren. Nemen nog wat boodschappen mee en lopen naar ons hotel, waar we om half zes aankomen. Heel erg zere voetjes... Het waren 20.000 stappen zegt Johan.

Morgen halen we de auto op!

Dag 1: Aangekomen in San Francisco

Nou, daar zijn we weer aangekomen in Amerika. Op het moment van landen ben ik ook pas begonnen met het geestelijk landen. In het vliegtuig had ik nog zoiets van 'zijn we dit werkelijk aan het doen?' Al die tijd van voorbereiding hadden we er een onwerkelijk gevoel over; alsof het nog op het laatste moment mis kon gaan. Daar kwam zelfs nog de drukte en stakingen op Schiphol bovenop. Het gevoel was zo anders dan andere jaren... Maar toen we eenmaal in het hotel waren, voelde het plots als 'vanouds'...

Oké daar ging vandaag natuurlijk wel het een en ander aan vooraf. Kort gezegd, de hele nacht in het hotel op Schiphol heb ik niet geslapen. Niks, nada, niente... Dat lag niet aan het hotel, maar aan mijzelf. Bizar! Ben ik moe? Nee... de adrenaline houdt me op de been!

Al om 6 uur in de ochtend staan we klaar om door de hotelshuttle weggebracht te worden naar de luchthaven. We verwachten en vrezen de erge drukte. Maar dat valt goed mee. Een kleine wachtrij voor het inchecken van onze koffers. Dat gaat nu met een machine en we worden er snel doorheen geholpen. Volgende keer kunnen we het helemaal zelf; alweer wat nieuws geleerd. Het verandert allemaal zo veel en snel. Nu naar boven en daar vinden we een langere wachtrij voor de securitycheck. Maar ook die is goed te doen. De paspoortcontrole volgt dan in mum van tijd en klaar! Binnen een uur na aankomst op Schiphol hebben we alles gehad. 

Tijd om even achterover te zitten en te wachten op onze vlucht. We vliegen voor het eerst met een Boeing 787, ofwel de Dreamliner. Die hebben we bij onze vorige Amerika-reis nog gemaakt zien worden in de Boeingfabriek. Nou ja, niet precies deze, maar dit type vliegtuig.

De vlucht vertrekt op tijd, verloopt probleemloos. Bijzonder vind ik het feit dat om 11:00 uur (Nederlandse tijd 20:00 uur) in het Engels word verteld over de dodenherdenking bij ons en dat er om 2 minuten stilte word gevraagd. Ruim een half uur later komen we om 11:45 op tijd aan. Voor ons had dat niet gehoeven. Er zit hier even een hiaat in de planning. We hebben nog geen huurauto omdat we die pas vrijdag in het centrum ophalen. Onze vlucht werd gewijzigd naar bijna 3,5 uur eerder en we kunnen pas om 15:00 bij het hotel inchecken. Dus we treuzelen wat, gaan eerst naar de wc en sluiten als laatste bij de wachtrij voor de douane aan. Tja, waarom zou je haasten? Als we uiteindelijk aan de beurt zijn, treffen we de douanier die we in onze gedachten op uiterlijk al hadden uitgekozen en we hebben een heel leuk gesprek. Hij had natuurlijk ook alle tijd omdat er na ons niemand meer kwam, voorlopig dan. Alle vragen die gewoonlijk gesteld kunnen worden, worden gesteld en van daaruit gaat het weer alle kanten op. Het is eigenlijk teveel om op te noemen, maar we hebben soms erg gelachen. Tenslotte vraagt hij nog of we appels, peren of bananen mee hadden. Op mijn ontkenning doet hij nog een poging, tulpenbollen dan? Ik antwoordde daarop: "Als ik het geweten dat ik jou hier zou treffen, dan had ik ze voor je mee genomen...!"

We lopen dan naar de bagageband, waar iedereen ook al bijna weg is. Komt er een medewerker op ons af en begint met een behoorlijk accent Nederlands tegen ons te praten. Dat we Nederlanders zijn zag hij natuurlijk wel aan onze rugzakken, want die opmerking krijgen we wel vaker.  Of we fruit en dat soort dingen mee hebben, vraagt hij. Ik zeg: niets van dat al. Er zit alleen nog een krentenbol in de tas, die mag hij hebben. Maar hij mag die helaas niet aannemen. Dan willen wij van onze kant graag weten, hoe het kan dat hij zo goed Nederlands spreekt. Blijkt hij Nederlandse ouders te hebben, die 60 jaar geleden na zijn geboorte naar Amerika emigreerden. Thuis werd er dus nog Nederlands gepraat. 

Oké, dan nog een klein gesprek met een ander mannetje die bij de uitgang naar onze paspoorten vraagt, maar wanneer we die te voorschijn halen zegt, dat we ze weer weg mogen stoppen. Hij vertrouwt ons blijkbaar op de kleur van de boekjes...! Hij wijst ons waar we heen kunnen voor het gebruik van de Uber.

Maar ja, daar is het eigenlijk nog te vroeg voor. Het is pas 13:00 uur. We gaan bij de ingang van het vliegveld zitten en ik leg mijn Amerikaanse simkaart in de tweede telefoon. Beantwoord wat mails en berichten en handel wat andere administratieve dingen af. Is het maar vast gebeurd. Tegen een uur of twee vinden we het welletjes en gebruiken voor het eerst van ons leven de Uber-app. Dat werkt prima. We krijgen het merk en kenteken van de auto door en zien op de app hoe hij 2 km moet afleggen om in 3 minuten bij ons te komen. Goed systeem! In een ritje van een half uur brengt Fernando ons naar het hotel, waarbij we ook met hem een leuk gesprek hebben over ons doel in Amerika en zijn Filipijnse herkomst. 

De hotelreceptie zit dicht en ik bel aan. Ik maak mijn excuses dat we wat te vroeg zijn. Maar het is geen probleem en natuurlijk hadden we ook direct na aankomst op het vliegveld kunnen arriveren. Tja...

Youpi! Bijna zover...!

Oké, eerste stap is gezet. We zijn zojuist aangekomen in ons hotel op Schiphol. We zullen morgen al om 9:50 uur vliegen. Dus het leek ons makkelijker om alvast in de buurt van de luchthaven te zitten. Hopelijk valt de drukte daar mee. Maar we houden rekening met lange wachtrijen...

Vanmorgen moest echter eerst nog het een en ander administratief geregeld worden. Een negatieve coronatest is nodig om Amerika in te mogen reizen. Dus die hebben we eerst maar gedaan. Die doe je dan zelf, met behulp van een app op je telefoon via Testifly. Je test dus zelf terwijl je jezelf filmt. Foto's van de testcassette van voor en na het testen. Daar kun je niet mee smokkelen, want die moet je voorzien van een code die je van hen krijgt. Het is allemaal wat veel om uit te leggen, maar in feite heel simpel en het ging ook heel goed. Op de uitslag ook maar een kwartier hoeven wachten.

Eenmaal dat gedaan, kon er ingecheckt worden voor de vlucht. Direct ook de testcertificaten uploaden en tevens je inentingspapieren. Als dat dan allemaal door de KLM (na een uur) goedgekeurd is, krijg je toegang tot je boardingcard. 

Tenslotte ook nog alle documenten fysiek printen, want in Amerika kunnen ze niet in je digitale gegevens. Ik zag er behoorlijk tegen dit allemaal op. Maar het viel ons alles mee.

We doen de laatste dingen nog thuis, eten een boterham en gaan met de bus naar het station, waarna we trein pakken richting Schiphol. Eenmaal op Schiphol met de shuttlebus naar het hotel.

Ging allemaal heel erg goed en er valt verder weinig over te vertellen. 

Nu nog zien dat we straks wat te eten kunnen krijgen en dan ons rustig voorbereiden op wat morgen komen gaat...