Dag 11: Van alles wat...

Zojuist zijn we neergestreken in ons volgende hotel, nu in El Centro. We kregen eerst een kamer die naar rook stonk. Terug naar de receptie en we kregen toen een ernaast. We kijken om ons heen en wat denk je? Geen bureau en geen stoel! Weer terug naar de receptie. Blijkt dat dat er bij deze kamers er niet bij zit... Nou ja zeg, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het blijkt wel dat ze hier bezig zijn met renovaties en het ziet er verder leuk en netjes uit, dus misschien is het dat? Hoe dan ook... We doen het ermee en ik zit nu languit op bed te typen!

We zijn hier in El Centro aangekomen na een grote omweg en hebben van alles wat gezien. Na ons vertrek uit het hotel in San Diego om 7:45 uur zetten we koers naar Julian. Een voormalig mijnwerkersplaatsje in de bergen. Het ligt op zo'n 1500 m. hoogte. We komen daar tegen 9:30 uur aan. Het ziet er leuk uit, maar de winkeltjes zijn nog gesloten en gaan pas om 10:00 uur open. We lopen de straat heen en weer en gaan dan naar het museum. Ook pas om 10:00 open; als er een medewerker beschikbaar is, staat erbij. Nou, daar gaan we het niet op gokken en besluiten om door te rijden.

Er volgt zo'n 10 km scherpe bochten door groen gebied naar beneden en we rijden tegelijkertijd het Anza Borrego staatspark binnen. Het landschap wordt steeds onherbergzamer. Kale rotsen en stenen bezaaid met kleine cactussen. Woestijngebied. 

We gaan richting de gelijknamige plaats Anza Borrego. Rondom die plaats heb je allemaal grote ijzeren sculpturen. Ooit is daar iemand mee begonnen deze kunstwerken te maken en de woestijn wat op te fleuren. Er staan er 130. Soms zie je ze meteen, maar soms is het even zoeken. Ik had van tevoren een plattegrondje uitgeprint en dat heeft het zeker gemakkelijker gemaakt. Het is echt leuk om off road van de ene naar de andere sculptuur te rijden. We brengen hier zo'n 1,5 uur door en vinden het dan genoeg. Op een paar na, hebben we ze toch wel allemaal gehad. 

Het is inmiddels middag geworden en we rijden door naar de Salton Sea. Ik had hier jaren geleden al over gelezen en heb altijd nog de wens gehad om er eens te gaan kijken. Heel beknopt: de Salton Sea is in 1905 ontstaan door een overstroming van de Colorado-rivier. Dat heeft twee jaar geduurd, totdat ze in staat waren om het water te stoppen. Intussen was het meer al behoorlijk gegroeid en trok watervogels aan. Vervolgens verrezen  er wat plaatsen en kwam in de jaren '50 en '60 het toerisme op gang en floreerde goed. Op een gegeven moment werd het zoutgehalte en de vervuiling van het meer zo hoog dat het niet meer veilig was om hier te recreëren. De plaatsen liggen er nu als spookdorpen bij. Ik realiseerde me van te voren al dat we het meer van de verkeerde kant naderden. De oostkant is interessanter omdat daar de weg er vlak langs loopt. De westkant heeft een weg die er veel verder vanaf ligt. Maar ja, we rijden daarom naar Salton City en zoeken de kust op. In Salton City zie je hier en daar nog bewoonde huizen en er zijn zelfs nog scholen. Maar toch... het is een trieste bedoening. Als we bij de kust komen, is er eigenlijk weinig te zien. Het strand is hier wel 500 meter breed en het nodigt zeker niet uit om dat stuk te lopen. Temeer, omdat het intussen 40 graden Celcius is geworden. 

We stappen de auto in en rijden onderlangs het meer door groene tuinderijen (toch nog met behulp van het water hier?) naar Slab City. Hierbij heb je ook Salvation Mountain. Salvation Mountain is een beschilderde heuvel om mensen te proberen tot het Christendom te bekeren. Iemand heeft hier 25 jaar aan gewerkt. Het wordt nu door vrijwilligers in stand gehouden. Ook dit wilde ik wel eens bekijken en omdat we er 'dicht' in de buurt waren vonden we dat we er wel iets extra voor konden omrijden. We lopen er wat rond en maken wat foto's en gaan dan op zoek naar Slab City wat daar direct achter ligt. Slab City is een dorpje met kunstenaars, excentriekelingen en meer van dat soort volk. Ze wonen in de meest onvoorstelbare onderkomens. We rijden even heen en weer, maken wat foto's van nog wat bijzondere objecten, maar vinden het grotendeels een grote bende... Dat mensen zo kunnen leven... onvoorstelbaar!

Het is vanuit hier nog ongeveer drie kwartier rijden naar El Centro. 

Dag 10: San Diego

Vandaag is het warmer en we laten onze benen voor het eerst aan de zon zien. Wordt wel eens een keer tijd. Er was wel zon tijdens de afgelopen week, maar door de koude wind niet echt aangenaam. Je kunt mij zo onderhand wel uittekenen in mijn fleece vest... Maar gelukkig, vandaag geen vest en blote benen!

Voor het eerst ook een behoorlijk hotelontbijt. Hier doen ze dus niet aan die onzin, vanwege Covid-19 geen ontbijt, mee. We kunnen zelfs wafels bakken. We blijven niet langer dan nodig en nemen voor op de kamer een sinasappel, een yoghurtje en een bekertje fruit mee.

Na ontbijt zoeken we eerst lopend een postkantoor op, die op ongeveer 500 meter afstand zit. Dat ook weer terug en daarna lopen we een 1250 meter naar Old Town. Daar aangekomen ben ik helemaal kapot. Geen schaduw, nog net gewend aan de warmte... Wat het ook is, ik moet eerst zitten en we zoeken een stoeprand op waar ik in de schaduw kan bijkomen. Even wat drinken en na een tijdje gaat het weer. Old Town is het oudste deel van San Diego en gebouwen en huisjes zijn in oorspronkelijke vorm gelaten. Dat willen zeggen, ze worden nu geëxploiteerd als winkeltjes en restaurantjes, maar wel in de stijl van vroeger. Mensen lopen er ook in klederdracht van die tijd rond. Het begint net allemaal open te gaan als wij er arriveren. Dus er is ook nog niet echt veel te doen.

We zoeken daarom de Hop on Hop off bus op, die hier vlakbij ook start. Elke 20 minuten gaat er een en de rit duurt bij elkaar 2 uur. Je kunt bij verschillende haltes uitstappen en dan later bij een volgende bus weer opstappen. Omdat in San Diego alles best wel uit elkaar ligt, leek het mij een goed idee om hier gebruik van te maken. Tickets koop je buiten bij de kiosk. De mevrouw die ze verkoopt, vraagt waar wij vandaan komen en dan komt een heel verhaal over het feit dat ze ooit in Amsterdam was. Wat ze gezien en gedaan heeft etc. etc. Ik hoor het allemaal aan en dan zegt ze: "You know what? I'll give you 10% discount. Because the people in The Netherlands are so friendly!" Oh, nou dat is mooi! Ik had nog bijna niets gezegd, dus we hebben de korting aan andere Nederlanders te danken, hahah...! Daar gaan we echt niet moeilijk over doen, toch?

We treffen het met de buschauffeur. Hij stelt zichzelf voor en vraagt aan iedereen waar ze vandaan komen. Hij houdt vervolgens zijn mond geen minuut dicht. Hij vertelt over van alles, maakt grapjes, laat mensen bij tijd en wijle antwoorden of de hand opsteken, laat op sommige punten toepasselijke muziek horen en dat gaat zo maar door. Steeds als er een nieuwe mensen de bus in komen, vraagt hij waar ze vandaan komen en vraagt aan ons zoiets als: "Say 'hi' to the new people from Ohio, Arizona" of waar dan ook vandaan. 

De tour gaat langs vliegveld en haven, convention center, Coronado Bridge heen en weer, Historic Gaslamp quarter, Balboa park, Little Italy, weer langs het vliegveld en terug naar Old Town. De Coronado bridge was wel een belevenis. Hij liet vantevoren een foto zien, van hoe het haar van bepaalde dames er na de brug uit zou zien. Nou, het klopte bij mij in ieder geval. Door de snelheid en de open ramen gaat het dus alle kanten op...!

Als we terug zijn op het beginpunt, blijkt dat wij de enigen zijn die de hele rit zijn blijven zitten en ook daar maakt hij melding van. "Those people from The Netherlands are the only ones who listened to my talking the entire 2 hours. There must be something wrong with those guys...!"

Tijdens de rit bedenk ik me dat ik vanochtend mijn medicijnen vergeten ben. Was ik daarom misschien ook niet helemaal lekker, na die wandeling van vanochtend? Desondanks gaan we nu toch Old Town wat  beter bekijken en bezoeken eerst het Whaley House. Er moet voor betaald worden, maar vanwege de busticket krijgen we korting. Het Whaley House is het oudste stenen huis aan de westkust. Heeft verschillende functies gehad; rechtbank, theater, winkel en was tegelijkertijd woning van de familie Whaley. Het is nog origineel ingericht en ze zeggen dat het er spookt... We hebben geen spoken gezien, maar de lampen knipperden wel... haha...

We maken het rondje door Old Town, bezoeken wat authentieke winkeltjes, woningen en werkplaatsen. Dan vinden we het genoeg. We wandelen rustig terug naar ons hotel waar we rond 15:15 uur onze kamer opzoeken. Eerst medicijnen innemen, even de voetjes omhoog en bijkomen. Nu verslag schrijven. Straks met de auto ergens gaan eten en de tank alvast volgooien voor morgen...

Dag 9: Naar San Diego

We hebben ons zojuist geïnstalleerd in ons hotel in San Diego, waar we twee nachten zullen blijven. Ziet er helemaal prima uit. Alleen is er naast ons hotel een autowasstraat. Dat maakt behoorlijk lawaai; hopelijk is die niet ook 's nachts open...

Om 08:00 uur vanmorgen hebben we afscheid genomen van Kris. We hebben heerlijke uren met haar doorgebracht en eigenlijk hadden dat er best meer mogen zijn. Maar ja, onze road trip gaat verder en we moeten wel mee natuurlijk...

De weg naar San Diego is niet bijzonder spannend. Het is veelal snelweg en loopt eigenlijk maar op een enkel moment direct langs de kust. Op aanraden van Kris kunnen we wel even gaan kijken bij Crystal Cove en Laguna Beach. We rijden door de ochtendspits Los Angeles uit, staan hier en daar in een langzaam rijdende file. Moeten geregeld van snelweg veranderen. Maar dan, oh jee... we zitten per ongeluk op een tolweg. Het duurt maar een paar mijl, maar er moet wel voor betaald worden. Dat kan niet contant, maar moet middels een kastje in de auto of met een account. Wij hebben beide niet. De enige optie is, om de verschuldigde kosten achteraf binnen 5 dagen online te betalen. Iets wat ik zojuist geprobeerd heb. Ik hoop dat het goed komt. Anders komt de rekening via Hertz en die gaat er een 'boete' bovenop zetten.

Bij Crystal Cove houden we even pauze en lopen even rond. Eigenlijk is dit een State Park en moet er voor betaald worden. Maar even kijken mag wel gratis. We rijden dan naar Laguna Beach, maar zien niet direct een plaats om te parkeren, dus hier rijden we door. Via de snelweg gaan we naar San Diego en rijden door naar Point Loma. Dit is een schiereiland voor San Diego. Je hebt van hier een groots uitzicht over de skyline en baai van de stad. Point Loma is ook van historisch belang. Hier kwam de eerste Europeaan Juan Rodriguez Cabrillo, aan wal in 1542 met zijn schip San Salvador. Je kunt hier verder de oude vuurtoren bezoeken en tentoonstellingen. Tot nu to waren we alleen nog in staatsparken geweest. Maar nu komen we voor het eerst binnen bij een nationaal park. We kopen dan ook maar gelijk de pas die een jaar geldt en je toegang verschaft tot alle nationale parken. Dat haal je er met een paar parken wel weer uit. 

Parkeerplaats langs de snelweg

Alle ruimte op de snelweg om te fietsen ook...

San Diego

De vuurtoren

Na hier een uurtje of twee vertoefd te hebben zetten we koers naar Mission San Diego de Acalá. De eerste missiepost in a range of 21 missies en opgericht in 1774. Een jaar later door de indianen verwoest en in 1790 weer helemaal compleet. Er valt hier van alles te zien over hoe het er vroeger aan toe ging. Aan de hand van een plattegrond lopen we de uitgezette route. Tevens branden we een kaarsje in de kerk. Leuk voor een uurtje.

Oudste missiepost

Dag 8: Op visite

Op dit moment zitten we in de tuin van iemand die we in 2015  tijdens een van onze andere rondreizen hebben leren kennen. Ik heb even een half uurtje waarin we onszelf vermaken, dus ik begin vast aan het verslag. Waarschijnlijk zal ik het niet helemaal af kunnen maken, maar dan later meer...

We vertrekken uit onze lodge net na achten. Er zou een ontbijt zijn. Maar het enige wat we kunnen pakken is een Danish cheese bladerdeeg 'ding'... Vanwege corona hebben ze geen full ontbijt meer. Beetje raar. Heb het idee dat hotels daar hun voordeel mee doen. Als je een 'grab and go' gebakje kunt pakken, dan moet je toch net zo goed een 'grab and go' yoghurtje of appel kunnen pakken? Wat is het verschil? Maar goed. Niet getreurd...

We willen de kust verder afzakken, maar nemen toch het eerste deel binnendoor. Dat is iets korter. We steken een berggebiedje over, met wat leuke uitzichtpunten.

Ik wil ergens bij Santa Barbara uitkomen. Maar iets is er verkeerd gegaan. We komen de snelweg maar niet af. Ik ga de tomtom eens vergelijken met Google Maps en het blijkt dat we veel te ver zijn gegaan. Google Maps wijst ons een weg binnendoor. Maar de bergpas die we dan over zouden moeten is afgesloten. Dat weet Google Maps wel, maar tomtom niet. Wat nu? Gewoon doorrijden via de snelweg en dan direct naar Santa Monica rijden? Die weg is 35 minuten langer dan een andere bergpas binnendoor. We kiezen dan toch maar voor het laatste. 

In Santa Monica rijden we naar de pier. Hier waren we in 2017 ook al, maar hadden toen erg weinig tijd. Nu gaan we de boel maar eens uitgebreider bekijken. We blijven anderhalf uur. Het is niet druk, maar toch genoeg te doen en te kijken. Mensen staan te dansen, zingen en muziek maken.

We hebben tussen 14:00 en 14:30 bij Kris afgesproken. Kris heb ik dus 7 jaar geleden ontmoet toen we bij haar zus een paar dagen in een Airbnb zaten in Illinois. Zij was er toen ook. Het klikte en ze nodigde ons uit, mochten we ooit eens in Los Angeles komen... In 2017 kwam het er niet van. Dus dan nu... Heb getwijfeld of ik wel contact zou opnemen. Na zoveel jaar? Misschien is ze wel niet geïnteresseerd. Maar uiteindelijk toch gedaan...  En ze was heel enthousiast! Gelukkig maar! 

Vanaf Santa Monica is dat normaal ongeveer een uur rijden tot in het zuidoostelijke deel van Los Angeles. Maar vanwege de drukte doen we er 20 minuten langer over. We rijden via Highway 10, langs downtown Los Angeles en hebben inderdaad hier en daar een langzaam rijdende file. Om 14:20 uur arriveren we. Na de begroeting maakt ze ons snel wegwijs in het huisje in haar tuin waar we zullen verblijven. Ze moet zelf even haar dochter van school halen. We brengen onze koffers naar binnen en lopen wat in haar fraaie tuin met verschillende fruitbomen en een biologisch zwembadvijver. Ook maak ik een praatje met een van de twee studentes die ze in haar huis op kamers heeft. Binnen een half uurtje is ze weer terug. Ze haalt aardbeien tevoorschijn en daarna gekookte artisjokken die we eten met een sausje. We kletsen over van alles bij. Er zijn veel onderwerpen te bespreken en het gesprek verloopt erg fijn. 

Kris stelt voor om een rondje door haar buurt te rijden en ons het een en ander te laten zien. Zo gezegd, zo gedaan... Ik herinner me onder meer het stadhuis, de school van haar dochter, straten met mooie bomen, the old town en nog vele andere locaties, die ik zo niet meer weet. Tenslotte rijden we naar een Mexicaans restaurant waar we ze voor ieder taco's bestelt en rijden vervolgens naar het hoog gelegen Hillcrest Park, waar we ons installeren bij een picknicktafel om te eten. Daarna laat ze ons vanaf dit punt verschillende richtingen over Los Angeles en omgeving zien. We zien zelfs de kanaaleilanden. Erg leuk allemaal.

We arriveren weer bij haar huis, installeren ons in ons huisje en gaan maar eens vroeg naar bed. We kijken terug op een heel bijzondere tijd samen.

Kolibrie in haar nestje precies voor de deur van ons huisje

Update: Eenmaal thuis probeer ik te achterhalen wat er mogelijk mis gegaan zou kunnen zijn, waardoor we niet in Santa Barbara uitkwamen. Ik denk dat ik Malibu in de tomtom had gezet en toen we eenmaal op die snelweg zaten, waren we dus al veel te ver gereden en konden er dus inderdaad niet meteen af, vanwege werkzaamheden...

Dag 7: Highway 1, deel 3

Gisteren hadden we een vrijwel onbewoond deel van highway 1. Vandaag gaan we dat meer en meer achter ons laten. Ik had een bezoek aan Hearst Castle in gedachten om mee te beginnen. Het ligt een paar kilometer terug op onze route. Toen ik gisteravond tickets wilde reserveren voor een rondleiding, bleek echter dat het op dit moment gesloten is. Van wat ik er op uit kan maken, zijn er werkzaamheden aan de toegangsweg gaande en zal het op 11 mei weer worden geopend. Maar ja, daar hebben we natuurlijk niets aan. Jammer dan...

Wat nu? Bij de voorbereidingen heb ik niet echt gekeken, naar wat er nog meer op onze route ligt, dus we zien wel... Laten het maar op ons af komen.

We stoppen eerst bij Moonstone Beach in Cambria en lopen eerst middels een boardwalk boven langs en dan via het strand weer terug. Een heerlijk ochtendwandelingetje. Het waait gelukkig niet zo hard en dat is fijn voor mijn nog niet helemaal droge haar... Het strand bestaat uit donker grof zand, ofwel fijne steentjes. Het is maar hoe je het bekijkt. Verder liggen er vreemd gevormde grote rotsen op het strand. Het zal daarom wel zijn, waar het strand zijn naam aan te danken heeft.

We rijden verder door een soort van Teletubbyland. Kan het niet anders noemen. Groene glooiende heuvels, maar dit keer met hier en daar een rots. 

We naderen Morro Bay. Bij Morro Bay heb je een grote rots die voor de kust 167 m. hoog voor de kust ligt. Je ziet hem vanuit de verte op kilometers afstand al liggen. We hebben wat moeite om de juiste locatie te vinden, waar je er dichtbij kunt komen. Maar uiteindelijk ligt die groots voor je. Er vlakbij is het Maritiem Museum. Helaas gesloten. Maar buiten liggen een paar uitzonderlijke vaartuigen. O.a. en reddingsonderzeeër voor onderzeeërs en een tweepersoons duikbootje. Brrr... je zou er claustrofobie van krijgen!

Tweepersoons duikbootje

Reddingsonderzeeër

We gaan vervolgens op zoek naar het Morro Bay State Park. Ik weet niet wat fout gegaan is, maar we zien alleen een camping en een weg door, of langs, het moeras. Niet zoveel te zien. We rijden er aan de andere kant weer uit en besluiten om dan op zoek te gaan naar Montana de Oro State Park waarover ik in de gauwigheid gelezen had. Als we denken er te zijn (nou ja, volgens tomtom dan), dan blijkt het een paardenfarm te zijn. Ik kijk dan nog eens goed op Google Maps. Dan blijkt het een groot gebied te zijn, met talrijke kronkelige wegen of paadjes en ik ben bang dat we hier never te nooit niet goed uit komen. Het is al middag geworden, dus dat risico lopen we maar niet. Wel genieten we vanaf een mooie hoogte nog van het uitzicht op Morro Rock.

We zetten dan koers naar Ocean Dunes bij Pismo. Dit zijn heel erg hoge wandelende duinen. Als we op de parkeerplaats arriveren, durven we niet eens de auto uit. Het waait zo hard dat het zand je om de oren waait. Op de parkeerplaats ligt ook zoveel zand, dat een andere auto moeite heeft om er uit te komen. Van de duinen is bovendien van hieruit niets te zien. We blijven een poosjes kijken en draaien ook hier om. 

Het landschap verandert naar weer tuinderijen. Druiven, aardbeien, maar ook bloemkool, sla of andijvie en plantjes die nog jong zijn en we al rijdend niet meteen herkennen. Een enkele keer ook kassen. Maar niet zoals bij ons. Het zijn ronde plastic tunnels met openingen aan de voor en achterkant. Veel tuinderijen zijn ook afgezet met een meter hoog zwart plastic. Waarschijnlijk om het binnenwaaien van zand te voorkomen.

Tuinderijen links en rechts

Kassen met en zonder plastic

Johan vindt het rijden door bewoond gebied wel leuk en is altijd op zoek naar bijzondere dingen langs de weg. We proberen nog een stuk land te claimen. Maar helaas het Land Office zit dicht.

Als we in Lompoc zijn gooien we ons halflege tank nog maar eens vol. De benzineprijs is hier in Californië het hoogst van heel Amerika. Je betaalt nu ruim over $ 6.00 per gallon. Dat is meer dan het dubbele dan wat we in voorgaande jaren betaalden! We zien een pompstation met een prijs van $ 5.49... Dus hé, een koopje!

En zo komen we tenslotte in Solvang. Een plaatsje met een Deense oorsprong. Een gezellig plaatsje met allemaal restaurantjes en winkeltjes in Deense stijl. Beetje kitscherig, maar wel leuk. We checken in bij onze Deense lodge en maken lopen daarna twee blokken rond. 

Onze lodge, de zijkant lijkt net verschillende huisjes...