Dag 29: Naar huis

Tja, vanmorgen om 08:45 uur landden we weer op eigen bodem. Lichamelijk dan, geestelijk komt altijd iets later...

Gisterochtend reden we op tijd naar het vliegveld. We hoeven er eigenlijk pas om 10:45 te zijn, maar ja, dan ben je klaar met inpakken en wat moet je dan verder nog... Kun je wachten totdat het tijd is, maar dan zul je net zien dat er wat tussenkomt en dat je alsnog te laat komt. We tanken de auto af. Dat kan dichtbij het hotel, want we zitten maar 7 km van het vliegveld. De hele vakantie hebben we gebruik gemaakt van de Google Maps app, om te kijken waar de goedkoopste benzine te koop is. Erg handig! In Arizona zaten we rond de $ 4,50 per gallon. In Californië in het begin van de vakantie net op de $ 6,00 en ging aan het stijgen. In Lee Vining, vlak voordat we Yosemite in gingen, dachten we nog maar even af te tanken. Dat grapje kostte ergens rond $ 7,50 per gallon. En dat terwijl we later zagen dat de benzine in het park een dollar goedkoper was... Maar goed, hier in Nederland is het nóg duurder. Alleen hoeven we hier gelukkig niet zoveel te rijden. 

We rijden naar het vliegveld en het inleverpunt van huurauto's. We zeggen helemaal niets over het sleutelprobleem. Hertz heeft ons met een kluitje in het riet gestuurd en ons bijna voor niets op hoge kosten gejaagd. Laat ze het maar uitzoeken daar... In één vakantie drie auto's gehad, waarvan ook zelfs de derde uiteindelijk niet goed was. Er is zelfs bij de Hyundai-garage geopperd dat we hem bij Hertz in die plaats  om zouden kunnen ruilen. Hadden we nog een aantal dagen te gaan, dan hadden we dat zeker overwogen. Van die derde auto kregen we ook nog eens de verkeerde papieren mee en moesten we daar nog voor terug en tevens had die geen reservewiel of plaksetje. Kunnen ze daar luchtig over doen, het hangt toch als het zwaard van Damocles boven je hoofd. Je wil sowieso nergens met een lekke band staan. Maar als je dan in Death Valley rijdt waar honderden kilometers niks zit, dan sta je daar wel in 45 graden hitte te wachten en hoe lang??? Een lekke band hebben we (echt waar) al twee keer meegemaakt tijdens onze vorige reizen in  Amerika. En ook al hadden we toen een thuiskomertje, het kost veel energie en kostbare tijd. 

Oké, waar was ik gebleven? Auto ingeleverd, met airtrain naar de luchthaven. Een uurtje wachten op het inchecken en dan zijn we vier uur voor vertrek al door de douane. Geen gedoe met vloeistoffen in een plastic zakje of  jaszakken leeghalen. Alles in handbagage laten zitten en door... Bij de gate hoeven we onze instapkaarten en/of paspoorten niet te laten zien. Nee, je gaat voor een scherm staan en die bekijkt of je mee mag op de vlucht. Dat is alles. Tjee... weer wat nieuws! 

De vlucht verloopt verder goed. Helaas heb ik, net als bij de heenreis, hier geen foto's van. Als de stoelen in 3-3-3 configuratie staan, dan kiezen we voor twee stoelen in de middensectie. Weet je zeker dat je er altijd uit kunt als je naar de wc moet. Bij het raam zitten mis ik dan wel, maar goed. Het zij dan maar zo. We hebben te vaak meegemaakt dat de rij 'afgesloten' wordt, door iemand die de hele rit gaat zitten slapen...

We landen op tijd, moeten vervolgens bijna een half uur wachten voordat de plek aan de gate vrij is. Als ik op Schiphol kom, verwonder ik mij iedere keer weer over het feit dat ze de logistiek of werkwijze weer hebben veranderd. We mogen onze paspoort zelf scannen. Wordt ingeslikt door een machine. Je moet voor een scherm gaan staan en die checkt jouw foto op je paspoort met je gezicht. Johan zijn gezicht wordt direct geaccepteerd en dan komt het paspoort weer terug. De mijne gaat wel 3 keer heen en weer... Tja, je wordt ouder hè? Nu lopen we ook ineens heel anders naar de bagagehal. Ik raak zelfs helemaal mijn gevoel voor richting kwijt als ik daar eenmaal ben. 

Het duurt even voor we onze koffers hebben, maar daarna gaat het snel. We kunnen direct de trein nemen naar Arnhem en zijn uiteindelijk rond het middaguur thuis.

Eenmaal thuis wil onze eigen auto ook nog even wat aandacht trekken. Johan kreeg hem niet meer aan de praat, accu leeg... Even de pechhulp van onze autoverzekering gebeld en met een kwartier stonden ze voor de deur. Kijk... zo kan het ook!

Hoewel het hele autogebeuren best een stempel heeft gedrukt op de vakantie, was die toch weer fantastisch en hebben we erg genoten.  Dit was het laatste verslag deze keer. Leuk, dat je mee las en bedankt voor de fijne reacties!

Dag 28: Terug naar San Francisco

Terug naar San Francisco. Niet om daar weer de toerist uit te hangen, maar om morgen terug te vliegen naar huis. We hebben een paar honderd kilometers te gaan, dus na het ontbijt vertrekken we dan ook meteen. We kunnen het dan rustig aan doen. 

Langzaam maar zeker rijden we het omringende natuurgebied van Yosemite uit en ruilen dat in voor een heuvelachtig graslandschap. Het gras is dor, dus alles is geel. Evengoed een mooi gezicht. Hier en daar enorme koeienstallen en ook de fruitbomen komen op een gegeven moment terug. Ik kan niet zien wat voor fruit het is, maar op een gegeven moment zie ik een bord met amandel- en pistachenoten te koop. Dus misschien was dat het wel?

Bij Merced rijden we toch nog even naar een Hyundai-dealer. We willen weten wat er met de sleutel aan de hand is. De man die ons in eerste instantie te woord staat, kan niet zeker zeggen of het aan de batterij ligt. Maar we zouden hem kunnen vervangen en dan is het beter om naar de overkant van de straat te gaan waar een auto-onderdelenzaak zit. Daar is het vervangen goedkoper. Als ze dat daar niet kunnen, dan kunnen we ook naar hun werkplaats om die om de hoek zit. Oké, we gaan de onderdelenzaak binnen. Ze bekijken de sleutel, zoeken op welke batterij daar bij hoort en kunnen vervolgens de sleutel niet open maken. Ze zouden dan iets moeten forceren en als dat niet goed gaat dan gaat dat honderden dollars kosten. Dus nee, dan maar liever niet. We lopen naar de werkplaats. De mannen daar luisteren naar ons verhaal. Kijken naar de sleutel, maar betwijfelen of het aan de batterij ligt. Het lampje doet het nog gewoon. Ze zeggen dat het eerder met iets anders te maken heeft, maar om dat te onderzoeken gaat drie weken duren; eerder is geen plaats. Oh, nou ja lekker dan. Ik kan alleen maar denken aan het feit dat Hertz ons met de Uber naar Mariposa had willen sturen om zelf bij de Walgreens een batterij te halen! Gelukkig hebben we dat niet gedaan. Had ons veel tijd, energie en geld gekost; voor niets! De mannen van de werkplaats halen er weer een andere man bij, nadat Johan de auto op heeft moeten halen. Ze bekijken het een en ander. Maar natuurlijk, als je bij de tandarts komt, is de kiespijn weg... Ze zeggen dat het beste is om voor die ene dag er maar mee te dealen en dat we de auto verder maar moeten sluiten én openen met de echte sleutel, om verder alarm te voorkomen. 

We rijden bij Merced ook direct de snelweg op en een eind verder bij de afslag naar een klein plaatsje dat Patterson heet, er weer af. Daar ga ik nog even naar het postkantoor. Patterson ligt ook aan de voet van Mount Hamilton. Het leek mij wel een goed idee om de weg daar overheen te nemen. We hebben het al snel in de gaten... Dat gaat weer een lange eenzame tocht worden van tientallen kilometers . Na een paar kilometer overleggen we even, maar nee... we gaan toch door. De weg kronkelt en stijgt en daalt soms. Het zijn weer dorre droge graslandschapheuvels. Af en toe een huis; we snappen niet hoe mensen hier kunnen wonen. Er steken constant eekhoorntjes de weg over. 

of een onbewoond huis...

Meer brievenbussen dan huizen, lijkt het wel...

De weg is goed te doen eigenlijk en soms komen we zelfs een auto tegen. Na een best wel lang stuk vrijwel rechte weg, begint die ineens te stijgen. Ik denk wow...! Geen vangrail natuurlijk. Hoger en hoger, er komt geen eind aan... De uitzichten zijn fenomenaal... Zo dicht langs de kant durf ik bijna niet naar beneden te kijken en buig helemaal over naar Johan toe, zodat het zwaartepunt toch maar vooral naar links licht... hahah... Dan op de top is daar Lick Observatory, het eerste permanent bewoonde observatorium. Het kan bezichtigd worden op bepaalde dagen. Maar niet vandaag, dus rijden we meteen door. De andere kant weer naar beneden, vanaf de top heb je direct zicht op vallei en ik constateer dat dalen zonder vangrail nog veel enger is... 

Als we denken dat we beneden zijn, is daar een regionaal park en we houden eerst even een pauze. Pff... volbracht! Even achterover leunen, gebruik maken van de dixie en wat eten en drinken. En daar gaan we weer. We moeten volgens tomtom linksaf en daar begint het gesodemieter weer. Stijler dan stijl en smaller dan smal gaan we weer naar boven, deze keer een vangrail in de bochten gelukkig. We hebben uitzicht over San Francisco; wel heel erg mooi! De afdeling is gelukkig wat breder en geleidelijker en eindelijk zijn we dan aan de andere kant en komen uit bij San Jose... 

We moeten nog een 75 km naar het hotel. Tomtom brengt ons natuurlijk naar het verkeerde adres. Gelukkig lost Google Maps het in zulke gevallen altijd weer op en brengt ons nog 9 km verder. We checken in bij een normaal uitziend motel, maar eenmaal in de kamer zijn we totaal verrast. Helemaal in retro stijl. Rode koelkast, rode telefoon, rood sprei, alles rood, zelfs het douchegordijn. Alle stoelen die we deze vakantie gemist hebben, wordt hier goed gemaakt, twee keukenstoelen, een rood retro bankje, een rode bureaustoel en zelfs een rode massagestoel!

Ik lees zojuist dat de weg vanaf het westen naar het observatorium in 20 mijl 1500 meter klimt met 365 bochten...

Dag 27: Yosemite, vervolg...

We hebben allebei een goede nachtrust gehad en worden om 6 uur wakker. Mooie tijd om op te staan, voor een nieuwe poging parkeren in de vallei van Yosemite. We stellen Housekeeping Camp in op de tomtom. Echter, tomtom weet niet dat ze hier iets in de verkeersafwikkeling hebben veranderd en we rijden een weg in, waar je niet meer in mag. We raken totaal het gevoel van richting kwijt en rijden helemaal de verkeerde kant op. Terug naar het begin van de vallei... Hmpff... Tomtom nu instellen op Curry Village en uitendelijk parkeren we net ervoor de auto om 8 uur. We bezetten een van de laatste plaatsen... Ook op de grote parkeerplaats van Curry Village is geen plek meer te krijgen, zo lijkt het. Maar we zijn blij dat we staan! 

We lopen naar de dichtstbijzijnde bushalte. Er rijden shuttlebussen, ongeveer elke 10-12 minuten een. Dat is mooi, want zo kun je je auto de hele dag laten staan en toch jezelf van het ene deel van de vallei naar de andere verplaatsen. Het systeem moet je echter wel doorhebben. Ik denk dat ik dat heb, maar er klopt niets van en ik begin aan mezelf te twijfelen. Ben ik nu mijn verstandelijke vermogens aan het kwijtraken? Pas later op de dag, kom ik er achter dat ik op een oud schema zit te kijken. Ze hebben de route veranderd en op de infoborden buiten staat een nieuw schema aangeplakt!

Oké, geen problemen met de eerste bus. We staan bij bushalte 14 en moeten naar 17, daar waar de trail begint naar Mirror Lake. We lopen een leuk bospad met rotsen van een mijl, soms langs de rivier en komen dan bij dit leuke meertje. Je kunt de spiegeling van de rotsen in het water zien. Erg mooi... We lopen nog een eindje door, maar vinden het pad minder worden en lopen terug. Aan de overkant zien we steeds mensen lopen en we vragen ons af hoe die mensen daar komen. Het blijkt dat je de keuze direct na het begin van de route kunt maken. Rechts over het bospad, links over een asfaltweg. Dat zagen we dus niet aan voor wandelpad, maar blijkt wel de eigenlijke Mirror Lake Trail te zijn. Oké, lopen we die ook nog even. Weer een mijl heen en weer... Bij deze Trail zie je bij het meertje de spiegel van de Half Dome. Althans, dat zou zo moeten zijn. Er liggen allemaal takjes in het water, dus er is niets te zien. 

Het is half twaalf als we uiteindelijk terug komen bij de bushalte 17. De bus maakt hier een kleine lus, dus we gaan terug naar onze auto. We eten wat, kleden ons wat luchtiger en nemen de wandelstokken die we vergeten waren, nu wél mee... Terug naar de bushalte 14 weer. We zijn van plan om naar bushalte 6 te gaan. Maar dat gaat niet helemaal goed. We zijn in de paarse lijn gestapt en die gaat daar niet langs. Zo komen we weer bij bushalte 14 uit, waar we de weg over moeten steken voor bushalte 19 en de groene lijn nemen. Ik weet het klinkt ingewikkeld en dat is het ook...! Ik snap er helemaal niets van. Dan zie ik dus die aangeplakte gewijzigde route op het bord. Oh... oké... dat verklaart veel. We nemen er een foto van, zodat we die bij de hand hebben.

Bij bushalte 6 begint een leuke, maar erg drukke wandeling naar Lower Yosemite Fall. Geheel geasfalteerd, dus de stokken zijn niet nodig... De Upper and Lower Fall samen, schijnen de hoogste waterval in VS te zijn. We zien van hieruit alleen de Lower. Foto's maken en weer terug naar de bushalte. 

Volgens, wat ons verteld is, begint hier ook een andere wat kleinere wandeling door de meadows. Graslanden, wetlands eigenlijk in de vallei. Je hebt van hier een mooi uitzicht op de omringende rotsen en een totaalbeeld van de beide watervallen. Erg leuke wandeling om te maken. Eenvoudig ook. 

We lopen niet terug naar bushalte 6, maar buigen af naar bushalte 5. Daar is het bezoekerscentrum. Johan heeft inmiddels weer hoofdpijn gekregen. We denken dat de hoogte hem toch parten speelt. Hij neemt er wat voor. In het bezoekerscentrum is een tentoonstelling over Yosemite, informatie over de verschillende rotsen, de vroegere bewoning, de Sequoia's, enz. Leuk om er meer over te leren.

We vinden het zo onderhand wel genoeg. We zoeken de bushalte op en moeten de eerste bus aan ons voorbij laten gaan. Te vol. De volgende bus is ook vol, maar we zitten wel. De bus maakt de lange lus naar helemaal het begin van de vallei, zodat we er zo ongeveer drie kwartier in zitten...

Onze conclusie, Yosemite is een prachtig park, maar je moet wel het parkeer-, shuttle- en verkeerssysteem snappen. Wij snappen het nu, maar het heeft wel een paar dagen moeten duren. 

En oh ja, de auto is toch niet goed. De ene keer hebben we de gewone sleutel, dan ook weer niet. Zojuist ging het alarm weer eens af...

Dag 26: Yosemite

We zijn al om 6 uur wakker, maar het is behoorlijk koud in de tent. De verwarming die er leek te staan, is bij nader inzien misschien een tweede ventilator. Maar we snappen de werking er niet van, dus zeker weten doen we het niet. Echt zin om op te staan hebben we dus niet, temeer omdat we ook niet weten of we de auto kunnen gebruiken. Uiteindelijk rekken we het tot 7 uur en doen ons ochtendritueel. Brood met (alweer) jam en een beker joghurtdrank (of iets wat daarop lijkt). Ondertussen wordt de auto angstvallig benaderd en we constateren dat hij weer normaal werkt. Wat het nou geweest is? Wie het weet, mag het zeggen...

We rijden in een half uurtje naar de Valley en zijn van plan om daar wat wandelingen te gaan doen. Maar oh jee... We hadden beter om 6 uur op kunnen staan, want de parkeerplaatsen zijn overvol. We rijden een uur rond op drie parkeerplaatsen, maar het geluk is niet aan onze zijde. Geen plekje te vinden, ondanks dat ze een reserveringssysteem hebben bedacht. Bovendien zijn we zeker niet de enigen die zoeken. We raken er moedeloos van. Het is onderhand half 10 en we zijn er klaar mee. We besluiten om het programma van morgen naar voren te halen en gaan richting Mariposa Grove. De hele andere kant op, maar goed. Onderweg stoppen we regelmatig en genieten we van verschillende mooie vergezichten. Bij dit soort parkeerplaatsen is de doorvoer groot en parkeren nooit echt een probleem. Wat een gigantisch park is dit! Eigenlijk niet eens op foto's weer te geven.

Mariposa Grove is een bos met gigantische Sequoia bomen. Ik denk niet dat ze de hoogte halen van de Redwoods die we in 2019 zagen, maar dikker zijn ze wel. Er is een 3 km lange wandelroute uitgezet, langs deze bomen, waaronder een paar zeer bijzondere. Toch wandelen dus! Ook hier is het druk, maar niet zoals in de valley. Een eindje voor de wandelroute parkeer je de auto, waarna je met shuttlebussen vervoerd wordt naar de plek waar deze bomen staan. Elke 10 minuten, gaat er een bus. Prima systeem.

We lopen het rondje en met ons vele andere mensen. Soms moet er op elkaar gewacht worden met foto's maken, maar dat mag de pret niet drukken... We leren ook dat we verticale panoramafoto's kunnen maken... 

We merken wel, dat we bij het klimmen van de route wat energie missen. Johan zit niet zo lekker in zijn vel ook. De stress van gisteravond en de irritatie van het niet kunnen parkeren van vanochtend heeft hem hoofdpijn en duizeligheid bezorgd. Als we na de 70 km lange terugrit terug bij de tent zijn, moet hij eerst even gaan liggen en wat pijnstilling nemen. Straks maar even makkelijk doen met eten. Er zijn nog rauwe worteltjes, fruit, pinda's en er is nog brood met jam...

Stress...

Eerst even over gisteravond, toen ik net klaar was met mijn verhaal hier. Johan kreeg de auto niet meer open met de afstandsbediening. Dat was even paniek. We zagen ook geen sleutelgat voor de gewone sleutel. Dus ik bellen met Hertz. Zeggen ze doodleuk dat we zelf een batterij voor de afstandsbediening moeten halen. Ik zeg, hoe? We zitten hier in Yosemite, er is hier niets en we kunnen de auto niet in. Dan moesten we maar een taxi bestellen en ons laten brengen, naar de dichtstbijzijnde stad. Ik zei, die zit hier wel 30 mijl vandaan. Wie gaat dat betalen? Het is toch zeker mijn schuld niet dat ik hier met een lege batterij zit. Maar nee, deze service gaven ze niet... Belachelijk, ik was zo gefrustreerd. Ondertussen, zat Johan nog bij de auto te prutsen en ontdekte dat als hij de deurklink omhoog haalde, er een sleutelgat tevoorschijn kwam. Hij had hem open! Alleen ging wel het alarm af. Hij wilde de auto starten, maar dat lukte niet. Die herrie over de camping! Wat er allemaal verder gebeurde, weet ik zo niet meer, want ik had nog steeds dat mens van Hertz aan de lijn. Maar die was er ook wel klaar mee op een gegeven moment en hing zo op...! Toen ineens had Johan de auto wel aan de praat, was het alarm afgelopen, maar ging de auto niet meer op slot. Ik naar de receptie. Kan ik hier ergens aan een nieuwe batterij komen? Nee, zegt hij, je moet naar Mariposa. Er gaat een bus... Ik dacht, jezus... wat een toestand, daar zijn we klaar mee. Onze dagen in Yosemite naar de maan. Johan durfde het allemaal niet verder te onderzoeken, bang dat het alarm weer zou afgaan en er lagen al mensen op bed. We zouden morgen wel verder zien...

De hele nacht hebben we allebei slecht geslapen. De frustratie was groot. De derde auto deze vakantie en ook daar is wat mee aan de hand. Erger nog, je kan het zelf gaan opknappen en wie zal dat betalen? Het wagenpark van Hertz is dus duidelijk aan het verouderen. De eerste moest een beurt, de tweede had een brommende airco en van de derde werkt de afstandsbediening het dus niet meer. Ze hadden daar voor corona natuurlijk nooit mee te maken en hadden elk jaar hun wagenpark vernieuwd. Ze zijn duidelijk niet gewend dat naar een auto van 1 of 2 jaar oud met veel kilometers, ofwel mijlen, op de teller vaker nagekeken moet worden. 

Vanmorgen staan we op, met toch wel spanning in ons lijf bekijken we de situatie. Alles werkt weer. Niets aan de hand!

Dag 25: Tioga Road Yosemite

Een uurtje geleden neergestreken in onze tent in El Portal, een eindje buiten de ingang van Yosemite. We zijn heel tevreden met ons plekje en zullen er 3 nachten blijven. Het is een mooie luxe canvas tent met een goed bed, koelkast, twee terrasjes, verwarming en ventilator. Echt niets te klagen... 

Maar eerst naar vanmorgen. We worden wakker bij een temperatuur van 9 graden. Zo, dat is wat anders dan eergisteren, toen we wakker werden bij 29 graden... haha... Ik stap het bed uit en ben zo duizelig als wat. Huh? Wat is er aan de hand? Heb ik te vast geslapen, na zoveel slechte nachten? Of zitten we hier soms op grote hoogte? Ik kijk het even na, bijna 2000 meter. Dus tja, misschien niet gewend om te slapen op deze hoogte. Ik loop het eerste half uur nog behoorlijk te zwalken, maar daarna gaat het langzaam beter. Ook Johan voelt een druk op zijn hoofd en zal dat het grootste deel van de dag blijven houden. 

Tegen half 9 stappen we in de auto en rijden een half uurtje terug naar het zuiden en de ingang van de Tioga Road. Het is jammer genoeg behoorlijk bewolkt en we zien al gelijk dat sommige toppen in de wolken liggen. Oei, als we straks maar niet in de mist rijden dan... De Tioga Road is de oostelijke ingang van Yosemite en is 's winters altijd afgesloten vanwege de hoge ligging en de vele sneeuw. Wanneer die precies open gaat is niet precies te zeggen, maar ligt ergens rond eind mei, begin juni. Voor ons was het tot vorige week onduidelijk of we er overheen zouden kunnen. Mocht dat niet het geval zijn, dan zouden we een andere pas moeten nemen en dat is honderden kilometers extra. Maar gelukkig is dat niet het geval. Gisteren is de pas open gegaan! 

We komen bij de ingang van Yosemite, tonen onze jaarpas, maar ook de reservering die we hebben moeten maken. Yosemite is zo druk geworden, dat er tegenwoordig voor gereserveerd moet worden, ofwel een overnachting in het park zelf. Je moet er vlot bij zijn, want het is snel vol. De reservering is 3 dagen geldig en we krijgen een sticker op de voorruit.

We stijgen al snel tot een hoogte van boven de 3000 meter. Er staat een wind en het wordt behoorlijk koud, tot bijna aan het vriespunt. We stappen hier en daar uit om foto's te maken en dan snel weer terug in de auto. Het is zeker de moeite waard om foto's te nemen want de uitzichten zijn fantastisch! We genieten enorm. We rijden gelukkig niet in de mist. We hadden veel sneeuw verwacht langs de kant van de weg. Maar dat valt tegen, of mee... Dat ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Hier en daar een plak of een rand, maar echt niet hoog opgestapeld.

We nemen de tijd voor deze pas en geleidelijk aan wordt het wat warmer naarmate we meer dalen. Na de Tiogapas rijden we nog even naar Big Oak Flat ingang. Op dat stuk niet veel meer te zien dan bos en verbrand bos. Vlak voor de uitgang stoppen we bij een informatiestation en krijgen wat tips voor wandelingen. We vinden het dan ook wel tijd om onze tent op te gaan zoeken en rijden via de valley naar El Portal. In het laatste stuk voor de valley stoppen we ook nog voor wat mooie uitzichten. 

Tja, dan staan we nu dus op de camping op 700 meter hoogte. Het is 25 graden en ideaal weer. Gelukkig is de druk op Johan's hoofd met het dalen ook weer helemaal weg. We moeten wassen en plassen in een washok. Ach, alles heeft zijn charme. Ook het kamperen is ons niet vreemd...

Dag 24: Mono Lake en Bodie

Om half 9 vertrekken we uit ons hotel in Lone Pine. We hadden misschien de kleinste hotelkamer ooit met de grootste badkamer ooit... Heel apart. Alles fris in de verf, buiten en binnen. Leuk gedaan. Gisteravond ontdekte ik bij het losgooien van het bovendek een vlek in het onderlaken. Ik naar de receptie, zeg tegen de man dat het onderlaken dirty is. Hij zegt eerst dat dat niet kan en ik laat hem mijn billen zien die in een lichte broek zitten, helemaal schoon... Dus hij loopt mee, bekijkt het laken en zegt "that's not dirty, that's a stain!" Ik vraag wat het verschil is en vervolgens antwoordt hij dat dit een stain is die er met het wassen niet uit gegaan is. Tja... Maar hij is al weg en haalt een complete frisgewassen set lakens. Ik help hem mee het bed verschonen en zeg dat ik zo heel wat bij leer. Nog een paar bedden zo samen en dan kan ik bij hem komen werken als housekeeper... Hij vindt de grap wel leuk en zo heb ik de nasty sfeer nog wat kunnen redden...

We hebben deze ochtend eerst een rit naar het noorden van 176 km voor de boeg. In Bishop doen we nog wat boodschappen. Vooral water is de laatste dagen hard gegaan en de komende dagen zullen we niet direct een supermarkt tegenkomen, denk ik...

Na Bishop wordt het landschap steeds groener. We stijgen langzaam naar een hoogte van 2100 m. tegen de tijd dat we bij Mono Lake aankomen. Mono Lake is een van de oudste meren in Noord Amerika. Op de oever en ook in het water staan de zogenaamde 'tufa's'. Het water van het meer is heel zout, terwijl uit de bodem van het meer zoete bronwater omhoog komt. Deze vermenging zorgt voor het ontstaan van de tufa's. Torens van tufsteen. Het meer wordt niet gevoed door rivieren. Het waterpeil zakte dramatisch doordat uit dit meer de watervoorziening voor Los Angeles werd gehaald. Daardoor kwamen de tufa's boven water te staan en veranderde ook het ecosysteem dramatisch. Hier zijn maatregelen voor getroffen en het water wordt nu op peil gehouden. 

We hebben met onze jaarpas toegang tot dit meer en lopen vanaf de parkeerplaats die kant op. Zo'n 300 meter. Daar aangekomen constateren we dat er veel meer te zien is dan we gedacht hadden en tegelijkertijd zijn we toch wel te dun gekleed. Het is net 17 graden. Dus, we lopen eerst weer terug naar de auto om een vest te halen en beginnen dan opnieuw. Onze ochtendwandeling hebben we in ieder geval gehad! De tufa's variëren in hoogte van heel laag tot wel 4-5 meter en zijn vreemd gevormd. We komen ogen tekort. Helaas schijnt de zon niet, maar toch kunnen we bijna niet stoppen met foto's maken. Telkens zie je weer een andere formatie. Heel bijzonder. Er zijn allemaal kleine zwarte vliegjes. Ze horen bij dit meer en zijn nergens anders te vinden. Ze hebben zich aangepast aan het alkalische zoute water. Je hebt er in ieder geval geen last van.

We zetten onze reis van vandaag voort en zoeken nu het spookdorp Bodie op. Van deze wist ik echt zeker dat die 100% origineel is, dus ik wilde hem persé zien. Vanaf de hoofdweg gaan we een 19 km lange zijweg in, waarvan de laatste 4,5 km dirt road... jaja... Het is er een van het wasbordtype...Maar we worden beloond. Vanuit de verte zien we op een gegeven moment het dorp liggen. We betalen 8 dollar per persoon entree. Ik vraag of we niet met onze jaarpas naar binnen kunnen. Maar nee, dit is een staatspark en dat geldt niet voor een nationale pas. Maar we krijgen wel de gids t.w.v. 3 dollar gratis! En wat was het fijn om die informatie erbij te hebben, zeg. 

Wat is dit een mooi spookdorp. Authentieker dan dit, is er haast niet. In 1877 werd Bodie een booming town en twee jaar later had het meer dan 8500 inwoners, er wordt zelfs gezegd meer dan 10.000. Het had 2000 gebouwen. Ongeveer 5 procent daarvan staat nog overeind. De rest is verloren gegaan door de tand des tijds, brand of weersinvloeden. Maar wat er staat is zo bijzonder om te zien. Er is niets gerestaureerd, alles is in oorspronkelijke staat. Ze maken alleen hier en daar een reparatie aan dak, fundering of een raam, als dat nodig is. Je kunt door ramen naar binnen kijken en ziet gewoon de meubels en spullen van de mensen nog staan. Alsof ze gevlucht zijn. Maar dat is niet het geval. Volgens het verhaal van twee rangers die ik gesproken heb, kostte verhuizen vroeger veel geld. Mensen hadden kleine wagens en konden niet veel kwijt en de wegen waren bovendien tolwegen. Alles moest naar gewicht betaald worden. Het was vaak goedkoper om elders nieuwe meubels te maken of te kopen, dan alles mee te zeulen. Verder waren er ook mensen die tijdelijk ergens anders gingen 'mijnen', met de bedoeling om terug te komen, maar dat deden ze dan niet... Dit dan, met als resultaat dat je totaal verweerde spullen en meubels onder het stof, in de huizen ziet. Oude kranten, schoolboeken en andere papieren, die waarschijnlijk bij het vastpakken gewoon uit elkaar zullen vallen. Stoffen behang dat van de muren en plafonds afkomt en ga zo maar door. Wat bijzonder allemaal!

Van alle gebouwen staat een beschrijving in de gids die ik had gekregen. Wie heeft er wanneer gewoond en wat was het beroep en dergelijke. Heel fijn om dat erbij te hebben. Niet alleen was dit allemaal heel interessant, het is boven alles een geweldige plek om rond te lopen. Je kunt hier zoveel mooie foto's maken, niet normaal... We hebben er anderhalf uur rondgelopen. .Maar als je het goed wilt doen, kun je je hier wel een dag vermaken. 

Bijzonder om te vertellen is, dat er hier 15 rangers werken. Sommigen alleen voor het seizoen, anderen jaarrond. Zij wonen in de bestaande huisjes. Aan de buitenkant is dat niet te zien, behalve dan dat er misschien een ouderwets gordijn voor hangt. Van binnen zijn ze verder van alle gemakken voorzien

Maar goed, het is tijd om op te stappen en ons hotel op te zoeken in Bridgeport. Een klein maar leuk uitziend dorpje, net zoals ons hotel. Van binnen echt nog vroeger. We hebben echter geen kamer genomen in het hoofdgebouw, omdat je daar badkamer moet delen. We zitten in het motelgedeelte erachter. Ook nog heel authentiek, maar wel netjes gerenoveerd en gestyled.