Dag 28: Terug naar San Francisco

Terug naar San Francisco. Niet om daar weer de toerist uit te hangen, maar om morgen terug te vliegen naar huis. We hebben een paar honderd kilometers te gaan, dus na het ontbijt vertrekken we dan ook meteen. We kunnen het dan rustig aan doen. 

Langzaam maar zeker rijden we het omringende natuurgebied van Yosemite uit en ruilen dat in voor een heuvelachtig graslandschap. Het gras is dor, dus alles is geel. Evengoed een mooi gezicht. Hier en daar enorme koeienstallen en ook de fruitbomen komen op een gegeven moment terug. Ik kan niet zien wat voor fruit het is, maar op een gegeven moment zie ik een bord met amandel- en pistachenoten te koop. Dus misschien was dat het wel?

Bij Merced rijden we toch nog even naar een Hyundai-dealer. We willen weten wat er met de sleutel aan de hand is. De man die ons in eerste instantie te woord staat, kan niet zeker zeggen of het aan de batterij ligt. Maar we zouden hem kunnen vervangen en dan is het beter om naar de overkant van de straat te gaan waar een auto-onderdelenzaak zit. Daar is het vervangen goedkoper. Als ze dat daar niet kunnen, dan kunnen we ook naar hun werkplaats om die om de hoek zit. Oké, we gaan de onderdelenzaak binnen. Ze bekijken de sleutel, zoeken op welke batterij daar bij hoort en kunnen vervolgens de sleutel niet open maken. Ze zouden dan iets moeten forceren en als dat niet goed gaat dan gaat dat honderden dollars kosten. Dus nee, dan maar liever niet. We lopen naar de werkplaats. De mannen daar luisteren naar ons verhaal. Kijken naar de sleutel, maar betwijfelen of het aan de batterij ligt. Het lampje doet het nog gewoon. Ze zeggen dat het eerder met iets anders te maken heeft, maar om dat te onderzoeken gaat drie weken duren; eerder is geen plaats. Oh, nou ja lekker dan. Ik kan alleen maar denken aan het feit dat Hertz ons met de Uber naar Mariposa had willen sturen om zelf bij de Walgreens een batterij te halen! Gelukkig hebben we dat niet gedaan. Had ons veel tijd, energie en geld gekost; voor niets! De mannen van de werkplaats halen er weer een andere man bij, nadat Johan de auto op heeft moeten halen. Ze bekijken het een en ander. Maar natuurlijk, als je bij de tandarts komt, is de kiespijn weg... Ze zeggen dat het beste is om voor die ene dag er maar mee te dealen en dat we de auto verder maar moeten sluiten én openen met de echte sleutel, om verder alarm te voorkomen. 

We rijden bij Merced ook direct de snelweg op en een eind verder bij de afslag naar een klein plaatsje dat Patterson heet, er weer af. Daar ga ik nog even naar het postkantoor. Patterson ligt ook aan de voet van Mount Hamilton. Het leek mij wel een goed idee om de weg daar overheen te nemen. We hebben het al snel in de gaten... Dat gaat weer een lange eenzame tocht worden van tientallen kilometers . Na een paar kilometer overleggen we even, maar nee... we gaan toch door. De weg kronkelt en stijgt en daalt soms. Het zijn weer dorre droge graslandschapheuvels. Af en toe een huis; we snappen niet hoe mensen hier kunnen wonen. Er steken constant eekhoorntjes de weg over. 

of een onbewoond huis...

Meer brievenbussen dan huizen, lijkt het wel...

De weg is goed te doen eigenlijk en soms komen we zelfs een auto tegen. Na een best wel lang stuk vrijwel rechte weg, begint die ineens te stijgen. Ik denk wow...! Geen vangrail natuurlijk. Hoger en hoger, er komt geen eind aan... De uitzichten zijn fenomenaal... Zo dicht langs de kant durf ik bijna niet naar beneden te kijken en buig helemaal over naar Johan toe, zodat het zwaartepunt toch maar vooral naar links licht... hahah... Dan op de top is daar Lick Observatory, het eerste permanent bewoonde observatorium. Het kan bezichtigd worden op bepaalde dagen. Maar niet vandaag, dus rijden we meteen door. De andere kant weer naar beneden, vanaf de top heb je direct zicht op vallei en ik constateer dat dalen zonder vangrail nog veel enger is... 

Als we denken dat we beneden zijn, is daar een regionaal park en we houden eerst even een pauze. Pff... volbracht! Even achterover leunen, gebruik maken van de dixie en wat eten en drinken. En daar gaan we weer. We moeten volgens tomtom linksaf en daar begint het gesodemieter weer. Stijler dan stijl en smaller dan smal gaan we weer naar boven, deze keer een vangrail in de bochten gelukkig. We hebben uitzicht over San Francisco; wel heel erg mooi! De afdeling is gelukkig wat breder en geleidelijker en eindelijk zijn we dan aan de andere kant en komen uit bij San Jose... 

We moeten nog een 75 km naar het hotel. Tomtom brengt ons natuurlijk naar het verkeerde adres. Gelukkig lost Google Maps het in zulke gevallen altijd weer op en brengt ons nog 9 km verder. We checken in bij een normaal uitziend motel, maar eenmaal in de kamer zijn we totaal verrast. Helemaal in retro stijl. Rode koelkast, rode telefoon, rood sprei, alles rood, zelfs het douchegordijn. Alle stoelen die we deze vakantie gemist hebben, wordt hier goed gemaakt, twee keukenstoelen, een rood retro bankje, een rode bureaustoel en zelfs een rode massagestoel!

Ik lees zojuist dat de weg vanaf het westen naar het observatorium in 20 mijl 1500 meter klimt met 365 bochten...