Dag 1: Aangekomen in San Francisco

Nou, daar zijn we weer aangekomen in Amerika. Op het moment van landen ben ik ook pas begonnen met het geestelijk landen. In het vliegtuig had ik nog zoiets van 'zijn we dit werkelijk aan het doen?' Al die tijd van voorbereiding hadden we er een onwerkelijk gevoel over; alsof het nog op het laatste moment mis kon gaan. Daar kwam zelfs nog de drukte en stakingen op Schiphol bovenop. Het gevoel was zo anders dan andere jaren... Maar toen we eenmaal in het hotel waren, voelde het plots als 'vanouds'...

Oké daar ging vandaag natuurlijk wel het een en ander aan vooraf. Kort gezegd, de hele nacht in het hotel op Schiphol heb ik niet geslapen. Niks, nada, niente... Dat lag niet aan het hotel, maar aan mijzelf. Bizar! Ben ik moe? Nee... de adrenaline houdt me op de been!

Al om 6 uur in de ochtend staan we klaar om door de hotelshuttle weggebracht te worden naar de luchthaven. We verwachten en vrezen de erge drukte. Maar dat valt goed mee. Een kleine wachtrij voor het inchecken van onze koffers. Dat gaat nu met een machine en we worden er snel doorheen geholpen. Volgende keer kunnen we het helemaal zelf; alweer wat nieuws geleerd. Het verandert allemaal zo veel en snel. Nu naar boven en daar vinden we een langere wachtrij voor de securitycheck. Maar ook die is goed te doen. De paspoortcontrole volgt dan in mum van tijd en klaar! Binnen een uur na aankomst op Schiphol hebben we alles gehad. 

Tijd om even achterover te zitten en te wachten op onze vlucht. We vliegen voor het eerst met een Boeing 787, ofwel de Dreamliner. Die hebben we bij onze vorige Amerika-reis nog gemaakt zien worden in de Boeingfabriek. Nou ja, niet precies deze, maar dit type vliegtuig.

De vlucht vertrekt op tijd, verloopt probleemloos. Bijzonder vind ik het feit dat om 11:00 uur (Nederlandse tijd 20:00 uur) in het Engels word verteld over de dodenherdenking bij ons en dat er om 2 minuten stilte word gevraagd. Ruim een half uur later komen we om 11:45 op tijd aan. Voor ons had dat niet gehoeven. Er zit hier even een hiaat in de planning. We hebben nog geen huurauto omdat we die pas vrijdag in het centrum ophalen. Onze vlucht werd gewijzigd naar bijna 3,5 uur eerder en we kunnen pas om 15:00 bij het hotel inchecken. Dus we treuzelen wat, gaan eerst naar de wc en sluiten als laatste bij de wachtrij voor de douane aan. Tja, waarom zou je haasten? Als we uiteindelijk aan de beurt zijn, treffen we de douanier die we in onze gedachten op uiterlijk al hadden uitgekozen en we hebben een heel leuk gesprek. Hij had natuurlijk ook alle tijd omdat er na ons niemand meer kwam, voorlopig dan. Alle vragen die gewoonlijk gesteld kunnen worden, worden gesteld en van daaruit gaat het weer alle kanten op. Het is eigenlijk teveel om op te noemen, maar we hebben soms erg gelachen. Tenslotte vraagt hij nog of we appels, peren of bananen mee hadden. Op mijn ontkenning doet hij nog een poging, tulpenbollen dan? Ik antwoordde daarop: "Als ik het geweten dat ik jou hier zou treffen, dan had ik ze voor je mee genomen...!"

We lopen dan naar de bagageband, waar iedereen ook al bijna weg is. Komt er een medewerker op ons af en begint met een behoorlijk accent Nederlands tegen ons te praten. Dat we Nederlanders zijn zag hij natuurlijk wel aan onze rugzakken, want die opmerking krijgen we wel vaker.  Of we fruit en dat soort dingen mee hebben, vraagt hij. Ik zeg: niets van dat al. Er zit alleen nog een krentenbol in de tas, die mag hij hebben. Maar hij mag die helaas niet aannemen. Dan willen wij van onze kant graag weten, hoe het kan dat hij zo goed Nederlands spreekt. Blijkt hij Nederlandse ouders te hebben, die 60 jaar geleden na zijn geboorte naar Amerika emigreerden. Thuis werd er dus nog Nederlands gepraat. 

Oké, dan nog een klein gesprek met een ander mannetje die bij de uitgang naar onze paspoorten vraagt, maar wanneer we die te voorschijn halen zegt, dat we ze weer weg mogen stoppen. Hij vertrouwt ons blijkbaar op de kleur van de boekjes...! Hij wijst ons waar we heen kunnen voor het gebruik van de Uber.

Maar ja, daar is het eigenlijk nog te vroeg voor. Het is pas 13:00 uur. We gaan bij de ingang van het vliegveld zitten en ik leg mijn Amerikaanse simkaart in de tweede telefoon. Beantwoord wat mails en berichten en handel wat andere administratieve dingen af. Is het maar vast gebeurd. Tegen een uur of twee vinden we het welletjes en gebruiken voor het eerst van ons leven de Uber-app. Dat werkt prima. We krijgen het merk en kenteken van de auto door en zien op de app hoe hij 2 km moet afleggen om in 3 minuten bij ons te komen. Goed systeem! In een ritje van een half uur brengt Fernando ons naar het hotel, waarbij we ook met hem een leuk gesprek hebben over ons doel in Amerika en zijn Filipijnse herkomst. 

De hotelreceptie zit dicht en ik bel aan. Ik maak mijn excuses dat we wat te vroeg zijn. Maar het is geen probleem en natuurlijk hadden we ook direct na aankomst op het vliegveld kunnen arriveren. Tja...