Dag 23: Aan de andere kant Death Valley weer uit

Vanmorgen wakker geworden bij een temperatuurtje van 29 graden. Dus we zijn al weer snel op stoom...

We rijden verder naar het westen. Ondanks dat het nog aardig wat kilometers zijn, is hier niet meer zo heel erg veel te zien. Dat wil zeggen, als je geen dirt road wil rijden. En wij doen dat liever niet deze vakantie. Hadden we een reservewiel, dan was het wat anders. Maar we blijven dus netjes op de grote weg. Bij Panama Springs gaat de weg omhoog, veel stijle klimmingen en dalingen, korte bochtjes. Daarna volgt een 9 mijl lange 9% daling met een fantastisch uitzicht over het dal. Een tweede beklimming volgt en we komen op de top bij het Father Crowley Vista Point. Een uitzichtpunt voor het bekijken van de Rainbow Canyon. Wij vinden er niet veel aan. Vooral zwart... Je kunt ook een wandelingetje maken naar een eindje verderop. Doen? Ja, doen... zoveel hebben we nog niet gedaan vandaag en de temperatuur is redelijk. Het is denk ik een kilometer lopen, waarbij we niet weten wat ons aan het eind te wachten staat. Zou zonde zijn als we niet beloond worden. Maar dat worden we wel. Een magnifiek uitzicht over het dal en de weg waar we zojuist gereden hebben. We zijn meer dan tevreden... De terugweg is vermoeiender lopen en we zijn blij dat we weer terug bij de auto zijn.

De 9% 9 mijl lange afdaling met uitzicht over het dal

Het einde van het wandelingetje met uitzicht vanaf de andere kant

We gaan weer aan het dalen, slaan vervolgens ook de dirtroad naar Lee Flat met Joshua Tree's over en rijden het park uit. Het landschap verandert echter nog niet direct, dus we genieten nog even na en langzaam maar zeker komt Owens Lake in zicht. Het is een zoutmeer; staat voornamelijk droog en er wordt actief zout gewonnen. We rijden er een eindje doorheen (wel op een weg) en gaan halverwege weer terug. Ook weer eens meegemaakt.

Owens Lake (zoutmeer)

Ondertussen krijgen we steeds meer zicht op de Sierra Nevada. De bergen zijn eerst nog wat vaag, maar krijgen steeds meer gestalte. Er is nog sneeuw te zien op de toppen. Maar eigenlijk had ik meer verwacht. 

Sierra Nevada

Kort voordat we Lone Pine bereiken waar we zullen overnachten, bezoeken we nog een visitor's center. Omdat we eerder Death Valley uit zijn dan verwacht, kunnen we nog wel wat tips voor de omgeving gebruiken. Ze komen met niet meer dan dat ik zelf ook al in gedachten had. Op naar Alabama Hills dan maar. Alabama Hills ligt ten westen van Lone Pine en dicht naar de Sierra Nevada toe. Het is een landschap met mooi gevormde rotsen en er valt een wandeling te maken. De wandeling slaan we echter over, want als we na een ritje over dirt road (toch dan maar) de auto uitstappen waait het zo hard dat we gezandstraald worden. Jammer. Maar de autorit er naar toe heeft ons toch al wel veel van alles laten zien. De locatie is trouwens bijzonder omdat er wel 400 films zijn opgenomen. Enkele bekende zijn bijv. How the West was Won, Bonanza, Star Trek Generations, Gladiator en Iron Man. 

Oké, we hebben tijd over. Dus we halen een bezoek aan Manzanar, die we voor morgen hadden gepland, naar voren. Het ligt een 30 km ten noorden van Lone Pine aan de doorgaande weg. Over Manzanar had ik ooit eens gelezen, maar wist echt niet meer van de hoed en de rand. Iets met barakken, maar wat? We kunnen gratis naar binnen en we beginnen rond te lopen langs veel documentaties, foto's, displays en wat al nog meer. Wat blijkt? Nadat Japan in de Tweede Wereldoorlog eind 1941 Pearl Harbour had gebombardeerd, heeft Amerika in 1942 alle Japanse Amerikanen en immigranten in kampen zoals deze geplaatst. Ze mochten nog wel kiezen welk kamp...  Hele families leefden in barakken, werkten en gingen daar naar school. Over persoonlijke ervaringen valt veel te zien en te lezen. Ik vind het heel indrukwekkend. Er zijn nog een paar in ere herstelde ingerichte barakken waar je ook nog kunt gaan kijken. Er waren 36 blokken  met in ieder blok 14 barakken. In ieder blok zo'n 300 mensen. 10.000 hebben er alleen hier al gezeten; 120.000 in alle kampen samen. We lopen in de twee eerste barakken binnen en rijden er dan verder met de auto rond. Het was gewoon een heel dorp, inclusief kerken, winkels, kerkhof, postkantoor, enz. enz. Hoe bizar! Heb er nooit eerder over gehoord dat dit gebeurde. Het kamp werd 1945 opgeheven en mensen verhuisden naar noodopvanglocaties, want alles wat ze voorheen hadden was hen inmiddels afgenomen.

Al die tijd dat we vandaag in deze streek zijn, heb ik ook speciale aandacht voor Mt. Bradley uit de Sierra Nevada reeks. Ergens in mijn jonge jaren had ik een boek gelezen getiteld "Ik alleen overleefde" door Lauren Elder. Het gaat over een vliegtuigcrash op 3800-meter die zij in 1976 meemaakte met twee vrienden op de top van Mt. Bradley. Zij was de enige overlevende. Zij is toen onder bizarre omstandigheden alleen de berg afgeklommen om beneden in het dal, in een plaats verderop hier, hulp te zoeken. Vorig jaar heb ik het boek nog eens overgelezen. 

De twee jonge gasten bij het bezoekerscentrum wisten hier niets van. Ze zochten voor mij op dat Mt. Bradley precies achter Manzanar ligt. Bij de receptie van Manzanar wisten ze er ook niets van, terwijl een van de dames toch ook wel een bepaalde leeftijd heeft. De dames raakten wel heel erg geïnteresseerd en zochten daar gelijk info over op in de computer. Toen we na het eind van ons bezoek weer langs de receptie kwamen, hadden ze voor mij de locatie van Mt. Bradley uitgeprint en ook voor henzelf veel te weten gekomen. En nog leuker, zelfs het boek besteld. Nieuw niet meer te krijgen, maar wel tweedehands!

Voor het wegrijden kijken we nog eens goed naar de hoogte van deze bergen en ik visualiseer hoe deze Lauren daar vanaf geklommen moet zijn en vervolgens door dit dal gelopen naar de weg... Heel bizar!