Dag 24: Mono Lake en Bodie

Om half 9 vertrekken we uit ons hotel in Lone Pine. We hadden misschien de kleinste hotelkamer ooit met de grootste badkamer ooit... Heel apart. Alles fris in de verf, buiten en binnen. Leuk gedaan. Gisteravond ontdekte ik bij het losgooien van het bovendek een vlek in het onderlaken. Ik naar de receptie, zeg tegen de man dat het onderlaken dirty is. Hij zegt eerst dat dat niet kan en ik laat hem mijn billen zien die in een lichte broek zitten, helemaal schoon... Dus hij loopt mee, bekijkt het laken en zegt "that's not dirty, that's a stain!" Ik vraag wat het verschil is en vervolgens antwoordt hij dat dit een stain is die er met het wassen niet uit gegaan is. Tja... Maar hij is al weg en haalt een complete frisgewassen set lakens. Ik help hem mee het bed verschonen en zeg dat ik zo heel wat bij leer. Nog een paar bedden zo samen en dan kan ik bij hem komen werken als housekeeper... Hij vindt de grap wel leuk en zo heb ik de nasty sfeer nog wat kunnen redden...

We hebben deze ochtend eerst een rit naar het noorden van 176 km voor de boeg. In Bishop doen we nog wat boodschappen. Vooral water is de laatste dagen hard gegaan en de komende dagen zullen we niet direct een supermarkt tegenkomen, denk ik...

Na Bishop wordt het landschap steeds groener. We stijgen langzaam naar een hoogte van 2100 m. tegen de tijd dat we bij Mono Lake aankomen. Mono Lake is een van de oudste meren in Noord Amerika. Op de oever en ook in het water staan de zogenaamde 'tufa's'. Het water van het meer is heel zout, terwijl uit de bodem van het meer zoete bronwater omhoog komt. Deze vermenging zorgt voor het ontstaan van de tufa's. Torens van tufsteen. Het meer wordt niet gevoed door rivieren. Het waterpeil zakte dramatisch doordat uit dit meer de watervoorziening voor Los Angeles werd gehaald. Daardoor kwamen de tufa's boven water te staan en veranderde ook het ecosysteem dramatisch. Hier zijn maatregelen voor getroffen en het water wordt nu op peil gehouden. 

We hebben met onze jaarpas toegang tot dit meer en lopen vanaf de parkeerplaats die kant op. Zo'n 300 meter. Daar aangekomen constateren we dat er veel meer te zien is dan we gedacht hadden en tegelijkertijd zijn we toch wel te dun gekleed. Het is net 17 graden. Dus, we lopen eerst weer terug naar de auto om een vest te halen en beginnen dan opnieuw. Onze ochtendwandeling hebben we in ieder geval gehad! De tufa's variëren in hoogte van heel laag tot wel 4-5 meter en zijn vreemd gevormd. We komen ogen tekort. Helaas schijnt de zon niet, maar toch kunnen we bijna niet stoppen met foto's maken. Telkens zie je weer een andere formatie. Heel bijzonder. Er zijn allemaal kleine zwarte vliegjes. Ze horen bij dit meer en zijn nergens anders te vinden. Ze hebben zich aangepast aan het alkalische zoute water. Je hebt er in ieder geval geen last van.

We zetten onze reis van vandaag voort en zoeken nu het spookdorp Bodie op. Van deze wist ik echt zeker dat die 100% origineel is, dus ik wilde hem persé zien. Vanaf de hoofdweg gaan we een 19 km lange zijweg in, waarvan de laatste 4,5 km dirt road... jaja... Het is er een van het wasbordtype...Maar we worden beloond. Vanuit de verte zien we op een gegeven moment het dorp liggen. We betalen 8 dollar per persoon entree. Ik vraag of we niet met onze jaarpas naar binnen kunnen. Maar nee, dit is een staatspark en dat geldt niet voor een nationale pas. Maar we krijgen wel de gids t.w.v. 3 dollar gratis! En wat was het fijn om die informatie erbij te hebben, zeg. 

Wat is dit een mooi spookdorp. Authentieker dan dit, is er haast niet. In 1877 werd Bodie een booming town en twee jaar later had het meer dan 8500 inwoners, er wordt zelfs gezegd meer dan 10.000. Het had 2000 gebouwen. Ongeveer 5 procent daarvan staat nog overeind. De rest is verloren gegaan door de tand des tijds, brand of weersinvloeden. Maar wat er staat is zo bijzonder om te zien. Er is niets gerestaureerd, alles is in oorspronkelijke staat. Ze maken alleen hier en daar een reparatie aan dak, fundering of een raam, als dat nodig is. Je kunt door ramen naar binnen kijken en ziet gewoon de meubels en spullen van de mensen nog staan. Alsof ze gevlucht zijn. Maar dat is niet het geval. Volgens het verhaal van twee rangers die ik gesproken heb, kostte verhuizen vroeger veel geld. Mensen hadden kleine wagens en konden niet veel kwijt en de wegen waren bovendien tolwegen. Alles moest naar gewicht betaald worden. Het was vaak goedkoper om elders nieuwe meubels te maken of te kopen, dan alles mee te zeulen. Verder waren er ook mensen die tijdelijk ergens anders gingen 'mijnen', met de bedoeling om terug te komen, maar dat deden ze dan niet... Dit dan, met als resultaat dat je totaal verweerde spullen en meubels onder het stof, in de huizen ziet. Oude kranten, schoolboeken en andere papieren, die waarschijnlijk bij het vastpakken gewoon uit elkaar zullen vallen. Stoffen behang dat van de muren en plafonds afkomt en ga zo maar door. Wat bijzonder allemaal!

Van alle gebouwen staat een beschrijving in de gids die ik had gekregen. Wie heeft er wanneer gewoond en wat was het beroep en dergelijke. Heel fijn om dat erbij te hebben. Niet alleen was dit allemaal heel interessant, het is boven alles een geweldige plek om rond te lopen. Je kunt hier zoveel mooie foto's maken, niet normaal... We hebben er anderhalf uur rondgelopen. .Maar als je het goed wilt doen, kun je je hier wel een dag vermaken. 

Bijzonder om te vertellen is, dat er hier 15 rangers werken. Sommigen alleen voor het seizoen, anderen jaarrond. Zij wonen in de bestaande huisjes. Aan de buitenkant is dat niet te zien, behalve dan dat er misschien een ouderwets gordijn voor hangt. Van binnen zijn ze verder van alle gemakken voorzien

Maar goed, het is tijd om op te stappen en ons hotel op te zoeken in Bridgeport. Een klein maar leuk uitziend dorpje, net zoals ons hotel. Van binnen echt nog vroeger. We hebben echter geen kamer genomen in het hoofdgebouw, omdat je daar badkamer moet delen. We zitten in het motelgedeelte erachter. Ook nog heel authentiek, maar wel netjes gerenoveerd en gestyled.