Dag 16: Tonto Natural Bridge State Park

Vanmorgen om 8 uur trokken we deur van ons hotel dicht. Was een luidruchtig nachtje inderdaad. Precies zoals we al verwachtten. Van beide kanten veel lawaai. Maar goed,  de nacht is voorbij, de deur dicht. Op naar het volgende hotel. 

We hebben vandaag zo'n 225 km voor de boeg. We rijden een mooie route door het Tonto National Forest. De weg is breed en vernieuwd. De omgeving prachtig. Eerst zijn daar nog de cactussen, die verdwijnen na verloop van tijd uit het zicht. Er is zelfs brand in het cactuslandschap geweest. Sommige staan daar nog als geraamte overeid. Het dorre en gelige rotslandschap wordt langzaam wat groener en het ziet er zachter uit. We komen steeds hoger en steeds noordelijker. De temperatuur van rond 38-40 graden gisteren gaat verruild worden voor net boven de 20. 

Na een uur en driekwartier komen we aan bij het Tonto Natural Brigde State Park. Ik heb wel een vermoeden van wat het is, maar ook hier niet goed op ingelezen. Het blijkt dat we hier dus kunnen wandelen en net zo belangrijk: de temperatuur is ideaal! We betalen 7 dollar per persoon entree,  ik verruil mijn badslippers voor wandelschoenen, stellen de stokken eindelijk in en we kunnen los... De naam zegt het al Natural Bridge, wat betekent dat er een natuurlijke brug is. Er wordt aangenomen dat het de grootste travertin natuurlijke brug in de wereld is. Hij is 60 m. hoog over een 330 m. lange tunnel die 50 m. op z'n breedst meet. 

Er zijn vier uitzichtpunten van bovenaf en er zijn verschillende wandelroutes van boven naar onderlangs uitgezet. Je moet de hele route onder de brug kunnen lopen. We nemen eerst het opwarmertje; de 100 meter lange Waterfall trail. Hij gaat stijl naar beneden middels traptreden en dan kom je bij een ijzeren brug die direct langs de waterval voert en daarna ook gelijk ophoudt. De muur waar de waterval langs loopt is mooi groen en dat is het dan ook wel. We krijgen waterdruppels op ons en stellen vast dat dit de eerste druppels en waarschijnlijk ook de laatste zullen zijn in deze vakantie.

Het eerste uitzichtpunt vinden we niet echt bijzonder. Een gat ja, maar het ziet er verder behoorlijk donker uit. In de diepte horen wij mensen naar elkaar roepen. 

We komen bij het begin van de Anna Mae trail. Het pad loopt ook behoorlijk steil naar beneden middels traptreden. Als we in de canyon komen gaat het over in keien en heel grote keien, ofwel boulders. We komen bij het water en de boulders worden nog groter. Een pad is er al lang niet meer, we klimmen van de ene boulder over naar de andere. Dat gaat zo door tot we onder de brug zijn. Ondertussen ontmoeten we andere mensen en je komt makkelijk aan de praat; er wordt advies en ervaring gedeeld. Erg leuke gesprekken hebben we zo gehad. 

Midden onder de brug gaat het ineens heel stijl omhoog. Ik ga erop af. Maar zie al snel, dat dit hem niet gaat worden. Heel stijl, heel hoog, water in de diepte en niet onbelangrijk, heel glad...Ook Johan bekijkt de situatie en vindt het ook maar niks. We lopen daarom het hele weg terug. Eenmaal boven, lopen we bovenlangs naar de andere kant van de brug en willen toch de situatie vanaf die kant bekijken en vandaaruit naar onder de brug lopen. 

Het pad ligt bijna geheel in de zon en is nog veel steiler. Eenmaal in de canyon is er een platform vanwaar je een mooi uitzicht hebt tot onder de brug. Dan kun je overgaan naar de boulders. Hier is het stuk korter, maar de route lastiger en gevaarlijker. We komen tot aan een eind voor het middenstuk. Tot hier en niet verder. Een eind verderop zien we een vader zijn twee kinderen en zijn vrouw over dat heel gevaarlijke stuk helpen. Het is heel erg eng om te zien. Uiteindelijk willen we ook niet meer kijken en vangen de tocht naar boven weer aan. Het is inmiddels wel 30 graden geworden, dus dat is ook wel op het randje van nog comfortabel lopen. Toch lopen we nog even naar uitzichtpunt 3 en 4. Ze voegen voor ons niets toe als je beneden al gezien hebt. Genoeg gewandeld. We hebben hier echt fijne uren doorgebracht en het was een grote belevenis. 

We stappen de auto weer in en rijden het laatste stuk richting hotel. Bij Camp Verde doen we eerst het toeristenbureau aan en krijgen wat folders. Dan zetten we koers naar Montezuma castle. Woningen van vroegere indianen in een rotswand. We hebben ooit zoiets al bezocht in 2013 en vonden dat heel indrukwekkend. Deze valt er bij in het niet. Maar toch leuk even gedaan te hebben. 

We halen in Camp Verde wat te eten want in Montezuma, waar we ons hotel hebben, is verder niets en rijden dan naar het hotel. We zijn er heel erg mee in onze nopjes. Mooie grote kamer, met zelfs een terrasje. We gaan hier 3 nachten verblijven.