Dag 17: Watson Lake en Jerome

We zijn erg blij met dit hotelletje wat we nu hebben. De sfeer is gemoedelijk en huiselijk. De kamer is heel ruim. Vanmorgen een ontbijtje. Eenvoudig, maar toch. Bepaalde dingen kun je gratis pakken, andere dingen moet je een klein prijsje voor betalen en zijn de hele dag beschikbaar. Gewoon geld in een box doen. 

Na het ontbijt gaan we de omgeving ten oosten van Montezuma in rijden. Ons doel is Watson Lake bij Presscott. Hier heb je het gebied met de Granite Dells. Mooie ronde rotspartijen. Bij Watson Lake betaal je 3 dollar parkeerkosten en dat is het dan. Je hebt dan ook direct betaald voor twee andere meren, maar zover gaat het voor ons niet komen. Aan Watson Lake alleen al heb je wel genoeg. Een wandeling eromheen is 5 mijl. Maar die doe je niet zomaar even. Ik heb even moeite om me te oriënteren waar we precies zitten, maar na iemand aan te hebben gesproken kunnen we van start.

We nemen de North Shore Trail en zien wel hoe ver we komen. Er zijn geen grote hoogtes te overwinnen, maar het pad is allerminst vlak. Weer veel rotsen, boulders en meer van dat gedoe. Een pad kun je het niet echt noemen, maar de route is uitgezet met witte stippen op de rotsen. Nodig ook, anders waren we echt wel verdwaald. De uitzichten en doorkijkjes zijn soms echt adembenemend, vooral in combinatie met het meer. Het is maar net over de 20 graden als we beginnen en er staat een stevig windje. Het is heerlijk wandelweer. We lopen tot aan de dam en vinden dat we vanaf hier wel weer terug kunnen lopen. Het hele meer rond is wel te doen, maar niet als je nog meer op het programma hebt. De omgeving doet ons trouwens sterk denken aan een wandeling die we ooit eens maakten in de Black Hills in South Dakota. Was ook zoiets, maar dan kleiner.

Een uurtje of twee na de start van de wandeling, zijn we weer terug op het beginpunt. We rijden dan nog een klein rondje door de Granite Dells. Een woonwijk is hierin gewoon geïntegreerd. Waarschijnlijk is het gebied te groot om het helemaal tot recreatiegebied te bestempelen...

Het overige landschap is hier trouwens vrijwel hetzelfde. Gele ondergrond met groene struiken. Het wordt 'eentonig'... Wel gaan we op weg naar Jerome een bergpas over. Die is groen en ongeveer 2000 m hoog. We zakken tot 1500 m. waar we het plaatsje Jerome inrijden. Jerome is erg toeristisch spookstadje. Vroeger was hier koperwinning. Het is er druk, de auto lastig te parkeren. We zetten onze auto uiteindelijk buiten de plaats neer en lopen dan 200 m. terug. Geen probleem, nog gratis ook... Ik snap niet dat ze dit een spookstadje noemen, want alle panden worden commercieel uitgebaat. Het zijn moderne winkeltjes, soms wat kunstzinnig... Ik zou het eerder een ex-mijnwerksstadje noemen of zo. Enfin, dit is duidelijk niet wat we dachten te vinden en lopen weer naar de auto terug. 

Bij de parkeerplaats staat een standaard met foldertjes. Ik pak er een. Blijkt het dus dat het spookdorpje net even iets naar boven op de berg, zit Haynes heet en waar een goudmijn zat. We rijden er naar toe, betalen 10 dollar per persoon en kunnen dan genieten van allerlei oude auto's, panden en werktuigen. De ene foto na de andere wordt gemaakt. Als we bijna helemaal rond zijn komen we in gesprek met een jongeman die daar werkt. En wat blijkt? Het zijn niet de originele panden! Ze zijn overal vandaan hiernaartoe gehaald. Er zijn maar twee originele panden en daar staan we net voor. Een mijnwerkershuis en een boardinghuis/bordeel. Oh oké... Daar heb je die domper weer... Maar ja, het was evengoed leuk en leerzaam.

We rijden naar Cottonwood voor onze boodschappen. Als ik de boodschappen op de achterbank laadt, slaat de autodeur door de stevige wind dicht.  Auw...! Mijn scheenbeen! We trekken -de inmiddels gesmolten- zak ijs uit de koelbox en ik houd die erop. Zo rijden we naar de dichtstbijzijnde fastfood. Terwijl ik eten bestel, tapt Johan een nieuwe zak ijsblokjes Een uur gekoeld gehouden en ik heb in ieder geval de zwelling voorkomen.